tag:blogger.com,1999:blog-67287617745112406102024-02-07T07:07:41.854+02:00Λιμανάκι ΤρέλαςUnknownnoreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-16755643993290021562010-02-12T02:14:00.000+02:002010-02-12T02:14:09.886+02:00Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα....Αλλαγές αλλαγές...Και στην σελίδα και γενικότερα στην ζωή...Από ότι διαπιστώνω όχι μόνο στα προσωπικά μου αλλά γενικότερα όλων των Ελλήνων.. Τι ακούω? Τι διαβάζω?? Περικοπές, απεργίες, διαδηλώσεις, και πολλή πολλή μαυρίλα.. Κατακαημένη ψωροκώσταινα, τελικά από αυτό θα επιβιώσεις?? Αλοίμονο εμείς οι Έλληνες το έχουμε στο αίμα μας. Κάτι σαν τις κατσαρίδες ένα πράγμα επιβιώνουμε ότι κι αν συμβεί..<br />
<br />
Τελικά με την τεχνολογία νομίζω ότι τσακώθηκα. Μία μέσα μία έξω αυτή η σέλιδα, δεν έλεγε να κάτσει σε μια μεριά.Παρεξηγήθηκα κιόλας όχι αδίκως.. καλά να πάθω τι θέλω και μπλέκω με αυτά τα μαραφέτια..<br />
<br />
<object height="265" width="320"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/6DZjQWrXL5c&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x402061&color2=0x9461ca"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/6DZjQWrXL5c&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x402061&color2=0x9461ca" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="320" height="265"></embed></object><br />
<br />
<br />
Λοιπόν μια γρήγορη περίληψη για το πως έχουν τα πράγματα.. Επιτέλους έχουμε και καταλαβαίνουμε χειμώνα, εστω και καθυστερημένα. Η δουλειά από ότι διαπιστώνω σε όλους μας είναι "κάθε πέρσυ και καλύτερα". Όχι εντάξει εξαιρούμε τον Ιανό που ανεβαίνει και ανεβαίνει.. Άντε παιδίιι καλές δουλειές και με προσοχή στα μαχαίρια..<br />
<br />
Περάσανε και τα γενέθλια.Μεγαλώσαμε και μυαλό δεν βάλαμε..Και αφού τα είχα βρει με το άλλο μου εγώ, τα είχαμε συμφωνήσει, είχαμε δωσει και τα χέρια τούμπα ολα και φτου από την αρχή.. Καλά μας εφυγε το 2009 λίγο καλύτερα μας μπήκε το 2010 (και το περίμενα πως και πως) αλλά κράτησε λίγο. Και τώρα τρέχουμε να μαζέψουμε τα ασημάζευτα..Βέβαια ακόμα αμφισβητούμε τα πάντα και ακόμα αναρωτιόμαστε και ψαχνόμαστε..Είναι σταθερή αξία δεν γλιτώνουμε όσο κι αν θέλουμε..<br />
<br />
<br />
<br />
Πέρασε και η μέρα ασφαλούς διαδικτύου (ήταν στις 9 Φεβρουαριου)και συνεχίζουν κάποιοι, που ειλικρινά δεν ξερω πώς να τους χαρακτηρίσω, να ενεργούν εντελώς μα εντελώς κουτά (είδατε συγκρατήθηκα και είμαικόσμια). Και για να μιλήσω λίγο πιο κατανοητά, αναφέρομαι στα mail που κυκλοφορούν κατακαιρούς. Το τελευταίο εξάμηνο οχτάμηνο (έχω χάσει λίγο το μέτρημα) λαμβάνω το ίδιο ακριβώς μήνυμα. "Παλικάρι τραυματίστηκε σοβάρα σε ατύχημα με μηχανή και χρειαζεται αίμα ομάδας -0."<br />
Βέβαια το κείμενο ήταν πιο καλά εμπλουτισμένο και με αρκετές φράσεις που χτύπαγαν κατευθείαν στην ευαίσθητη χορδή σου. Στο τέλος του μηνύματος αναφερόταν το όνομα και τα τηλέφωνα που θα επικοινωνούσαμε για την αιμοδοσία και σαφώς τα στοιχεία του νοσοκομειου και τον λογαριασμό για την αιμοδοσία..<br />
Έπειτα από κάποια διασταύρωση των τηλεφώνων αλλά και συνομιλία με άλλους παραλήπτες του ιδιου μηνύματος που ελέγξανε και αυτοί τα τηλέφωνα το αποτέλεσμα ήταν ίδιο.. Τα τηλέφωνα ανύπαρκτα.. Το ψαχνω λίγο παραπάνω το θέμα (γιατί όπως λέει και ο αντονίνο είμαι επαγγελματίας κυφήνας και έχω απεριόριστο χρόνο)και μαθαίνω ότι εδώ και ένα χρόνο περίπου δραστηριοποιείται στο ελληνικό διαδίκτυο εμπόριο (εκτός από οργάνων)στην μαύρη αγορά φιάλες αίματος ειδική ομάδας σπάνιας..<br />
Για να τα πω λίγο πιο περιεκτικά, δεν είμαι αρμόδια να βρω εγώ αυτούς που διαπράττουν κάτι τέτοιο, αλλά εγώ είμαι αρμόδια να ενημέρωσω τους δικούς μου ανθρώπους και αυτούς που θέλουν να μάθουν ότι δεν είναι όλα αθώα.. (κοίτα ποια μιλάει τώρα.) Το να δινεις αίμα σε κάποιον που το χρειάζεται, δεν είναι απαραίτητο οι ομάδες σας (μεταξύ αιμοδότη-ασθενούς) να είναι συμβατές.Η τράπεζα αίματος κάνει την ανταλλαγή, πόσες φιάλες δίνεις κύριε αιμοδότα τόσες θα δώσουμε από την ομάδα που χρειάζεται ο ασθενής.. Βέβαια αν κάνω κάποιο λάθος με διορθώνεται.. <br />
<br />
Το τραγικό της όλης της υπόθεσης είναι ότι ενημερώνεις τους αποστολείς αυτού του μηνύματος με το πως έχουν τα πράγματα, απάντηση να μην λαμβάνεις για την όλη ιστορία και μετά από λίγες μέρες να σου πάλι το ίδιο mail από τον ίδιο αποστολέα.. Ειλικρινά γελάω, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να αντιδράσω. Κοιτάω την οθόνη και διαβάζω το μήνυμα και έχω κολλήσει πεισμάτικα στο όνομα του αποστολέα και να έχω λυθεί από τα γέλια.. Το λιγότερο που μπορώ να πω ότι αυτά είναι τραγικά γεγονότα.<br />
<br />
Ρε παιδιά δεν φτάσανε οι υπολογιστές από το πουθενά εν μέσω μίας νυκτής.. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε να χειριζόμαστε τα μαραφέτια αυτά (εμένα μου βγάζουν λίγο παραπάνω το λάδι) και ξέρουμε τι πατάμε, τι γράφουμε και τιστέλνουμε. Δεν ειναι δύσκολο να συμπεριφερόμαστε εδώ όπως και στην φυσιολογική μας ζωή..Δηλαδή αναρωτιέμαι στα αλήθεια σε πιάνει άγνωστος στον δρόμο και σου λέει τρεχα να δώσεις αίμα έχει ανάγκη ένα παληκαρί.Θα πας?? Και άντε πηγες (που είναι ανθρώπινο) δεν θα ρωτήσεις? Δεν θα πονηρευτείς καθόλου έστω και για λίγο? Δεν θα ρωτήσεις τίποτα??<br />
Ε δεν γίνεται θα το κάνεις. Ε τότε τι στο καλό και εδώ μέσα είστε τόσο αδιάφοροι, τόσο βαριεστημένοι, αφηρημένοι.<br />
Το κλείνω εδώ γιατί μάλλον έγραψα παράπάνω από κάθε φορά. Τα συμπεράσματα δικά σας. Τα δικά μου τα έβγαλα. Και όπως λες και εσύ μεσιέ "να κάτι για να αναρωτηθείς"..<br />
Αρκετά έχω γω, πάρε κι εσύ κάτι. Δες το σαν εργασια για το σπίτι..<br />
<br />
Αυτά ηταν όλα όσα ηθελα να πω.. Τελείωσα, πάω να δω πως είναι να κοιμούνται οι ήρεμοι..<br />
Καλήνυχτα σας και εις άλλα με υγεία!!<br />
<br />
ΥΓ. Δεν έχετε παράπονο αυτή την φορά ήμουν περισσότερο κατανοητή..Unknownnoreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-42463638258143353382010-01-07T15:46:00.004+02:002010-01-07T16:00:17.273+02:00NEVER MIND<b><object height="364" width="445"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/NDF2NqXPcBU&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/NDF2NqXPcBU&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object></b><br />
<b>Ναι την έχω δει κάπως τώρα. Λίγο πιο μαύρα λίγο πιο θλιμμένα ίσως και λίγο νευριασμένα. Δεν ξέρω. Δεν θέλω να ξέρω. Προσπάθησα να είμαι αυτό που θέλεις, έτσι όπως το θέλεις αλλά λυπάμαι δεν μου βγήκε. Δεν μπόρεσα να σε αγαπήσω και να σε ευχαριστήσω έτσι όπως εσύ θέλησες. Δεν ήθελες το δικό μου, δεν ήθελες εμένα. Πάντα όμως έτσι σε θυμάμαι. Μια ζωή, αποδοκιμασία και βλέμμα επικριτικό. Την έβλεπες την προσπάθειά μου? Την αγάπη μου? Και να την έβλεπες δεν σου έφτανε. Πόσο αποτυγχημένη με κάνει τώρα που σταμάτησα να προσπαθώ? Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αν βαρέθηκα τον τρόπο ζωή σου ή την κούρασή μου για να ενταχθώ στον κόσμο σου. Ο δικός μου είναι καλύτερος. Και κατά έναν τρόπο σε έχω και εσένα μέσα. Σε θέλω αλλά εσύ αρνήσε να ακουληθήσεις. Και καλά κάνεις. Θα κοιτάξεις τον εαυτό σου. Ετσι δεν γίνεται σήμερα? Εσύ γιατί να διαφέρεις? </b><br />
<b>Μπορεί να μην έχω το θάρρος να σε ταρακουνήσω, να μην έχω το κουράγιο να χτυπήσω το χέρι μου στο τραπέζι και να πω τα θέλω μου αλλά θα καταλάβεις όταν χάσεις την επαφή. Θα πονέσεις το ξέρω, αλλά δεν θα σε αφήσω. Ποτέ δεν σε αφήσα, απλά παραιτήθηκα από την προσπάθεια. Το ξέρω οτι θα το καταλάβεις όπως και όλα τα υπόλοιπα που μπήκαν ανάμεσά μας, απλά αυτή την φορά θα είμαι δίπλα σου και θα με θες εκεί. </b><br />
<meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 10" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 10" name="Originator"></meta><style>
<!--
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
vertical-align:super;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style><meta content="text/html; charset=utf-8" http-equiv="Content-Type"></meta><meta content="Word.Document" name="ProgId"></meta><meta content="Microsoft Word 10" name="Generator"></meta><meta content="Microsoft Word 10" name="Originator"></meta><style>
<!--
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
vertical-align:super;}
@page Section1
{size:612.0pt 792.0pt;
margin:72.0pt 90.0pt 72.0pt 90.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.Section1
{page:Section1;}
-->
</style><b><span lang="EL" style="font-family: Arial;"><o:p></o:p></span><span lang="EL" style="font-family: Arial; font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></b> <br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><object height="364" width="445"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Y3yqju2G-6Y&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Y3yqju2G-6Y&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object></b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Δεν είναι υπαρξιακά ούτε κόμπλεξ. Είναι συνηδειτοποίηση της πραγματικότητας που φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα. Δεν ξέρω που θα πάει όλο αυτό. Οπως και από την αρχή δεν ήξερα πού πήγαινε. Πού το πηγαίναμε. Η διαδρομή πάντα είναι ωραία και στην δική μας την κάνουμε εμείς ωραία αλλά θα αφήσω το τέλος για σένα. Δεν υπάρχει λόγος που το σκέφτομαι, δεν υπάρχει λόγος να το φοβάμαι. Μου το έχεις πει πολλές φορές το never mind, ήθελα να’ξερα εσύ πόσες φορές το έχεις καταφέρει. </b><br />
<b><br />
</b><br />
<br />
<i style="color: purple;"><b>''μου χες πει πως θα ρθει καποια μερα οτι αντικρυζω θα το ερωτευομαι...''</b></i><b><br />
</b><br />
<b>Είναι μαγεία. Το νιώθω!!! Δεν ήθελα να κάνω αναδρομή στο 2009, αλλά με σένα το έκανα..Καταφέρνεις να με κάνεις να χαμογελώ. Και εδώ οφείλω να πω ευχαριστώ. Λίγοι άνθρωποι το καταφέρνουν. Οχι δεν είμαι δύσκολη απλά λίγοι προλαβαίνουν να δουν τον κόσμο εκτός από τους εαυτούς τους. Ναι δεν θες ευχαριστώ, εσύ ποτέ δεν κάνεις κατι που ο άλλος δεν το θέλει. Εσύ τι θες? Τι αναζητάς? Σε τι ψάχνεσαι? Τι σου λείπει? Μπορείς να τις πάρεις ανάλαφρες τις ερωτήσεις ή και να αδιαφορήσεις. Αλλωστε από ξανθό κεφάλι βγαίνουν. NO MIND…</b><b></b><i><b><br />
<br />
<span style="color: purple;">..Θα μαι παντα εγώ μες στο όπλο σου σφαίρα...</span></b></i><b> </b><br />
<b>Τα αερικά πιάνονται? </b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>ΥΓ. Πολλά χαρμόσυνα ακούω.. Κολλητικά είναι?</b><br />
<b>ΥΓ1.Θα γυρίσει ο τροχός θα...</b><br />
<b>ΥΓ2. Σου χρωστάω ένα πρωινό... θα επανορθώσω!!!</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Καλή χρονιά να έχουμε!!!</b><br />
<b><br />
</b><br />
Unknownnoreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-67388286505413199902009-12-22T14:30:00.003+02:002009-12-22T14:49:22.820+02:00Γλυκάκι κανείς??<strong>Ε Ε ΕΦΤΑΣΑΝ!!! Ναι είναι αλήθεια.. Ηρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά.. Και το καταλάβαμε από την τρελή κίνηση στους δρόμους, το πάτα με να σε πατώ στα μαγαζιά, τις σκασμένες πιατέλες με τα γλυκά και το αστέρι το φωτεινό που όπου και να το δούμε λάμπει..</strong><strong><br />
</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Από μία άποψη θέλω να κρατήσει για πολύ καιρό αυτή η ζωντάνια.. Αυτό το φως που κάνει τις νύχτες μέρα.. Θέλω να κρατήσει αυτή η αισιοδοξία που όλα θα γίνουν και όλα θα πάνε καλά.. Θέλω να κρατήσει η αγάπη που ευχόμαστε ο ένας στον άλλον, η ειρήνη και η υγεία.. Θέλω αυτές οι ευχές να πιάσουν τόπο. Θέλω να δω ότι δεν τα λέμε μόνο αλλά τα νιώθουμε και τα κάνουμε..</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Θέλω να βλέπω όλο το χρόνο τα χαμόγελα των ανθρώπων, να διασκεδάζουν, να κανονίζουν ταξίδια, να μην σκέφτονται τίποτα δυσάρεστο (επειδή είναι χρονιάρες μέρες) και να λένε πάντα «Δεν βαριέσαι όλα θα γίνουν έχει ο Θεός»..</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Αλλά και φέτος όπως τα προηγούμενα χρόνα με το που θα σβήσουν τα φώτα και θα ξεστολισουμε, πάλι θα σιχτιρίζουμε για την καθημερινότητα και πάλι θα μετράμε τις μέρες για τις επόμενες γιορτές.. Ηθελα να ήξερα σε όλον τον κόσμο έτσι κάνουν ή και αυτό είναι προνόμιο των Ελλήνων?? Μας είναι τόσο δύσκολο να κρατήσουμε μέσα την λάμψη του αστεριού και να είμαστε καλά?? Γίναμε όλοι δήθεν και υποκριτές για να μην αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα..</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Οχι λάθος το πάω.. Αλλαγή αυτή την φορά, δεν θα σκεφτώ τα άσχημα..αυτή την φορά δεν θα τα πω.. αλλά θα τα αλλάξω, για την δική μου ζωή, για το δικό μου χαμόγελο.Εγώ θα γιορτάζω όλο το χρόνο. Και όλο το χρόνο θα έχω κατι για να διορθώσω ώστε του χρόνου τα χριστούγεννα δεν θα πω « έχει ο Θεός» αλλά τα είχε ο Θεός και τώρα είναι δικά μου.. Δεν είναι ύβρις αυτό, μην βιαστείτε να με περάσετε για υπερόπτη.. Απλά ακολουθώ τα λόγια μου.. « Οταν κάτι το θέλω πολύ θα γίνει»..</strong><br />
<strong>Και δεν είναι καθόλου δύσκολο..Λίγη παραπάνω πίστη στον εαυτό μας θέλει..</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Βρε θα τα καταφέρουμε.. αρκεί να μοιραζόμαστε, να αγαπάμε και να γελάμε.. </strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Τι μου έλεγες από την πρώτη μέρα?? ΔΕΝ ΜΑΣΑΜΕ.. ε λοιπόν σε άκουσα!</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Και ας είσαι καλά φίλτατε Παύλο, που με σήκωσες από τον καναπέ μου και μείνανε μελομακάρονα για τους καλεσμένους μου.. πάω έξω να βρω ανθρώπους που θέλουν να είναι ευτυχισμένοι..Ξέρεις τι θέλω ( θα ακουστεί παιδιάστικο και ονειροπόλο) αλλά θέλω όλο τον κόσμο πιασμένο χέρι χέρι να σχηματίζουν έναν κύκλο και να μην φοβούνται να δείξουν ποιοι είναι, να μην φοβούνται να μιλήσουν για αυτά που νιώθουν, να μην φοβούνται να αγαπήσουν.. </strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Πώπω πολλά παραμύθια διαβάζω.. αλλά θέλω πολύ να γίνει..Θα γίνει??</strong><strong><br />
</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong>Και επειδή δεν νοείται φτωχικό χωρίς γλυκίσματα και κεράσματα για πάρτε κουραμπιεδάκι και μελομακαρονάκι (από τώρα μέλι στάζει το στόμα μου) για να υποδεχτούμε το 10 το καλό με τις καλύτερες διαθέσεις</strong><br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><strong><br />
</strong><br />
</div><div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWNrIDzaBQdsg2mzGoP9y5-SfQ7sWtz6w40-nWv_ik1yu9xw15TPYcQThN7ZTadfw_tpA7o0Mo5CySWhR5j8LEsUL5IDSvRnqFUp9fYhEzkWG9kpORKbJvD6K0_Kvzb7dfDQGssKrWUnM/s1600-h/images+%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><strong><img border="0" ps="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWNrIDzaBQdsg2mzGoP9y5-SfQ7sWtz6w40-nWv_ik1yu9xw15TPYcQThN7ZTadfw_tpA7o0Mo5CySWhR5j8LEsUL5IDSvRnqFUp9fYhEzkWG9kpORKbJvD6K0_Kvzb7dfDQGssKrWUnM/s320/images+%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81.jpg" /></strong></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvvt_7-8utFKVLdLcqN2Hu8mEcDFvye1J6uh8bVpccwFB5ny0QWJpqFhszDDeIwAnForfWqLIVa68-6n5tyLyJ6e9W4Jczf04mWzpIyFEhu9qL1up5a-98lpcQWFpLtUekAfxC06Vg8Ro/s1600-h/%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><strong><img border="0" ps="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvvt_7-8utFKVLdLcqN2Hu8mEcDFvye1J6uh8bVpccwFB5ny0QWJpqFhszDDeIwAnForfWqLIVa68-6n5tyLyJ6e9W4Jczf04mWzpIyFEhu9qL1up5a-98lpcQWFpLtUekAfxC06Vg8Ro/s320/%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B1.jpg" /></strong></a><strong><br />
</strong><br />
</div><strong><br />
</strong><br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong>ΥΓ: Ιανέ διπλό κέρασμα για σένα.. εντάξει?? πάρε πάρε και για το σπίτι σου. Να φέρω ταπεράκι??</strong><br />
</div><strong>ΥΓ1: Καλά που ήταν τρία τα δώρα.. αλλιώς δεν θα είχες τίποτα τώρα.. Μα πήγες και το έσπασες?? Ντροπή σου!! (έλα χαμογελάω μην το πάρεις κατάκαρδα)</strong><br />
<strong>ΥΓ2: Μην ξανακούσω το τραγούδι Last Christmas..ειλικρινά όχι άλλο μπούχτησα..</strong><br />
<br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>ΧΟ ΧΟ ΧΟ ΧΟ</strong><strong><br />
</strong><br />
<strong> Καλά Χριστούγεννα σε όλους..</strong>Unknownnoreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-49107315273219694752009-12-15T11:27:00.000+02:002009-12-15T11:27:47.683+02:00Lost ControlΓιατί έβγαλε ήλιο?? Μόνο βροχή.. αυτό μόνο.<br />
<br />
<object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/-55ZYpTwu1g&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/-55ZYpTwu1g&hl=en_US&fs=1&rel=0&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br />
<br />
<br />
Αντε καλή μέρα να έχουμε..Και να χαμογελάμε πάντα έτσι??Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-13017893540916463672009-12-10T13:16:00.001+02:002009-12-10T13:28:08.438+02:00Πάλι τα ίδια<strong>Σαν καλά ανθρωπάκια που είμαστε κάτσαμε όλοι και είδαμε τις ειδήσεις για τα γεγονότα?? Είδαμε όλα τα κακά που κάνανε οι διαδηλωτές?? Είδαμε τις ηρωικές προσπάθειες της ένομης τάξης να περιορίσει αυτά τα "τσογλάνια" και να διασώσει την ασφάλεια του πολίτη??</strong> <br />
<strong>Μπράααβο είμασταν καλά παιδάκια.. Γρήγορα τώρα στον λιωμένο μας καναπέ για ταινία..</strong><br />
<br />
<strong>Πού πάμε ωρέ?? Τι μασκαριλίκια ήταν αυτά? Που ζούμε?? Μόνο εγώ τα βλέπω διαφορετικά τα πράγματα?? Μόνο εγώ διαπιστώνω το παρόδοξο της εποχή μας?</strong><br />
<br />
<strong> Μόνο εγώ βλέπω ότι έχουμε ψηλότερα κτίρια και πολύ χαμηλές προδιαγραφές.</strong><br />
<strong>Πλατύτερους δρόμους αλλά στενότερες αντιλήψεις.</strong><br />
<strong>Ξοδεύουμε πολλά και έχουμε λίγα.</strong><br />
<strong>Εχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες.</strong><br />
<strong>Περισσότερες ανέσεις αλλά λιγότερο χρόνο.</strong><br />
<strong>Εχουμε πτυχία αλλά λιγότερους λογικούς... ανθρώπους.</strong><br />
<strong>Περισσότερη γνώση μα λιγότερη κρίση.</strong><br />
<strong>Εχουμε πολλούς ειδήμονες αλλά και περισσότερα προβλήματα.</strong><br />
<strong>Εχουμε πλεόνασμα φαρμάκων αλλά έλλειψη στην ποιότητα ζωής μας.</strong><br />
<strong>Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντά μας και μειώσαμε τις αξίες μας.</strong><br />
<strong>Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε πιο συχνά.</strong><br />
<strong>Μάθαμε πώς να εξασφαλίζουμε τα προς το ζειν, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε.</strong><br />
<strong>Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.</strong><br />
<strong>Φτάσαμε στο φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο για να συναντήσουμε το γείτονά μας.</strong><br />
<strong>Κατακτήσαμε το διάστημα και χάσαμε το δικό μας πλανήτη.</strong><br />
<strong>Διασπάσαμε το άτομο αλλά όχι και τις προκαταλήψεις μας.</strong><br />
<strong>Εχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες.</strong><br />
<strong>Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρωπίνων σχέσεων.</strong><br />
<strong>Υπάρχου περισσότερα τρόφιμα, αλλά χειρότερη διατροφή.</strong><br />
<strong>Κτίζουμε πολυτελή σπίτια αλλά διαλύουμε την οικογένεια.</strong><br />
<br />
<strong>Θέλω ένα απο αυτά τα "τσογλάνια" των ειδήσεων να έρθει και να σπάσει (σμπαράλια να την κάνει) την δική μου βιτρίνα. Με τα χαράς θα του δώσω εγώ όλα τα ψεύτικα που με φόρτωσε και τα περιττά και επιτέλους θα μου μείνει χώρος για τα δικά μου τα αληθινά και ουσιώδη.</strong><br />
<br />
<br />
<strong>Αντε γιατί σαν πολλά να μας κάνατε!!!</strong><br />
<br />
<br />
<strong>ΥΓ: Πολύ έντονες οι βδομάδες που περάσανε.. έχει και συνέχεια??</strong><br />
<strong>ΥΓ1: Θάρρος ή αλήθεια??</strong><br />
<strong>ΥΓ2: Φύγαμε για βόλτα?? Είμαι ντραιβερόνι σου λέω..</strong><br />
<strong>ΥΓ3: Δεν έχω ξεχάσει τα χριστούγεννα ακόμα περιμένω την μέρα.. χαμόγελο?</strong>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-87123913151208216732009-12-02T01:28:00.000+02:002009-12-02T01:28:18.263+02:00Αστέρι γιορτινό<b></b><b>Ξεκινάμε τον μήνα.. Με προσδοκία, αδημονία, χαρά, κρυφή αγωνία και φοβία και με πολύ πολύ κέφι.. Όπως και κάθε μήνα άλλωστε..Μόνο που αυτός είναι διαφορετικός, ο τελευταίος του χρόνου ο πιο γιορτινός και ο πιο ξέγνοιαστος. Υπολογιστε και τον 13ο μισθό (όσο να πεις μια χαρά την παίρνεις για να πληρώσεις τα σηματάκια του αυτοκινήτου.. άτιμη προσαύξηση)</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Τι κάνουμε όμως όταν κάτι φτάνει στο τέλος του?? Τον απολογισμό ίσως? Τι κερδίσαμε τι χάσαμε? Τι μάθαμε κι τι πάθαμε? Τι είχαμε και τι χάσαμε?Και στο τελος μας μένουν στις αποσκευές μας η αναπόληση, οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες.. Ε όχι!! εγώ ΘΕΛΩ κι άλλα. Θέλω δύναμη για το επόμενο που θα μπει στη ζωή μου..Θέλω την χαρούμενη πλευρά του νομίσματος, θέλω το μυαλό στην θέση του..</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Πολλά θέλω? Μπα, ότι θέλουμε πολύ πάντα γίνεται.. Μα πάντα..</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Το ξέρω ότι τώρα θα επαναληφθώ αλλά δεν γίνεται αλλιώς.. ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!! Διαφορετικά κάθε φορά, περίεργα χαρούμενα και πολύ πολύ ξεμυαλισμένα.. Αλλά θα το αντιμετωπίσουμε κι αυτό... Γιατί όχι άλλωστε. Η πρόκληση κάθε φορά σε ανάβει διαφορετικά.. Και φετος θα στολίσουμε με παλιά και νέα στολίδια.Τα παλιά γιατί συμβολίζουν κάτι και τα νέα για την χαρά της απόκτησής τους, την ομορφιά τους και την αρμονία τους με τα παλιά..</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Μετράμε αντίστροφα για αυτή την γιορτή που κάθε φορά καταφέρνει στο τέλος όλους να τους γοητεύει.. Αν σβήσετε τα φωτάκια που όλοι υπερφορτώνουν το δέντρο τότε το αστέρι στην κορυφή μπορεί να δείξει την λάμψη του..</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>Τραγούδι για να συνδέσουμε το πριν με το μετά...</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/Xs0L6PJRWng&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/Xs0L6PJRWng&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>ΥΓ. Είπα για τα σηματάκια των αυτοκινήτων?? Να σχολιάσω και τις ανάλογες προσαυξήσεις στις ασφάλειες?? Και τον κάθε χαράλαμπο που παίρνει τιμόνι και το παίζει ντραιβερόνι?? Η ιστορία του αυτοκινήτου πονάει πια..</b><br />
<br />
<b>ΥΓ1. Να συγχηστώ τώρα ή να το αφήσω για αργότερα?? Μόνο τα χριστούγεννα θυμούνται όλοι να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους και το παίζουν προσκοπόκια προσθέτοντας κι άλλον κόμπο στο μαντήλι για κάθε ευρώ που δίνουν στα αρκουδάκια γνωστής εταιρείας γρήγορου φαγητού?? Δηλαδή όλο τον άλλον καιρό δεν έχουν ανάγκη βοηθείας από τους συνανθρώπους τους?? </b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>ΥΓ2. Θα εκνευριστώ τώρα..Κύριοι κερδοσκόποι που μας το παίζετε ψυχοπονιάρηδες ξαφνικά σας ενημερώνω ότι τα δικά μου λεφτά δεν θα τα βάλετε στο πορτοφόλι σας..</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b>ΥΓ3. Στα μεγάλα παιδιά ο Αι-Βασίλης πόσα δώρα μπορεί να στείλει??</b><br />
<b><br />
</b><br />
<b><br />
</b>Unknownnoreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-78807168481059425072009-11-16T18:18:00.001+02:002009-11-16T18:21:09.242+02:00Κι άλλη βδομάδα εν όψει....<strong>Ηρθε ο χειμώνας??? Να το πιστέψω?? Λίγο κρύο παραπάνω και περισσότερη βροχή και θα το πίστευα.. Μέσα Νοέμβρη τελικά και βλέπω ότι θα έρθουν τα χριστούγεννα και ούτε που θα το καταλάβω πάλι.. Μία η δουλειά (λέμε τώρα ότι δουλεύουμε) λίγο οι υποχρεώσεις και φεύγουν οι μέρες..</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Εντάξει δεν παραπονιέμαι.. τουλάχιστον έλαβα νωρίς το δώρο μου..Ημουν τόσο καλό παιδί φέτος που ο Αι-Βασίλης αποφάσισε να μου το φέρει από αρχές Νοέμβρη..Μεγάλο, γεμάτο εκπλήξεις και τόσο πολύ που διαρκεί μέρες για να το εμπεδώσει κανείς..Δέμα κανονικό σας λέω..</strong><br />
<strong>Τώρα ζηλέψατε είμαι σίγουρη.. αλλά έκανα συμφωνία και για σας.. Θα πάρετε όλοι δωράκια φέτος για να γλυκαθείτε για το 2010 που έρχεται. Φανταστείτε τι μας περιμένει!!!</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Αλήθεια με πιάνει κατάθλιψη και μόνο που σκέφτομαι το 2010. Λίγο νωρίς άρχισα την μίρλα μου αλλά θέλω τον χρόνο μου για να το χωνέψω και πιστεύω ένας μήνας μέχρι τα χριστούγεννα μου φτάνει.. Και επειδή χειμώνας χωρίς χιόνι δεν γίνεται.. και επειδή σιγά μην δούμε στην Αθήνα χιόνι ανά χείρας ολοι τις χιονόμπαλες μπας και ονειρευτούμε κάτι μαγικό..</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Καλή βδομάδα να έχουμε και δύναμη για το υπόλοιπο μισό του μήνα.. Τραγουδάκι που ακούμε μέρες τώρα αφιερωμένο..</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/fcIyBok23aA&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/fcIyBok23aA&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>ΥΓ. Τελικά και από τέτοια τραγούδια παίρνεις δύναμη..</strong><br />
<strong>ΥΓ1. Κοκκινομαγουλίδη γαλαρία αύριο.. πρόσεχε και το πανό ψηλά!!!</strong><br />
<strong>ΥΓ2. Τελικά οι συναυλίες είναι μια πολύ πολύ καλή εμπειρία..</strong>Unknownnoreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-40482599252442391372009-11-01T14:51:00.000+02:002009-11-01T14:51:19.069+02:00Η ζωή είναι πλούσιαΞέρω πώς σε αυτή την ζωή δεν μπορείς να πορευτείς μόνος σου. Χρειάζεσαι ανθρώπους δίπλα σου για να πορευτείς στην ζωή σου, να μοιραστείς στιγμές χαράς και λύπης. Να μάθεις τον εαυτό σου και τα όρια σου, να δεις τα πραγματικά θέλω σου.<br />
<br />
Το όνειρο της ζωής μας είναι η γυάλα μας? Ή η κατάληξη μετά από εμπειρίες που βιώσαμε εκεί έξω χωρίς καμία προστασία? Στην δική μου περίπτωση είναι η γυάλα μου! Και αυτό μου αρέσει, και αυτό επιλέγω συνειδητά να πράττω στην ζωή μου. Δεν με νοιάζει η κατηγόρια κανενός ότι ζω προστατευμένα και αγνοώ ηθελημένα τις πραγματικές εμπειρίες. Ποιες είναι οι πραγματικές εμπειρίες που με κατηγορείτε? Να αναλωθώ σε άσχημες καταστάσεις και εμπειρίες για να μάθω να εκτιμάω τα απλά πράγματα της ζωής.. Γιατί να μάθω μέσα από τα δύσκολα και όχι από τα απλά και ευχάριστα? Γιατί να ακολουθήσω τον δρόμο που εσείς πήρατε και να φτάσω στο όνειρό μου μέσω της λύπης? Γιατί μου λέτε ότι αν δεν πονέσεις δεν θα εκτιμήσεις? Γιατί αν δεν αγαπηθείς δεν θα αγαπήσεις?<br />
<br />
Εγώ θέλω την γυάλα μου. Θέλω να επιλέγω τι θα ζήσω, τι και ποιον θα συναντήσω στον δρόμο μου. Θέλω να βάλω στην γυάλα μου μόνο ευχάριστες εμπειρίες και ανθρώπους που θα με σεβαστούν, θα με εκτιμήσουν και θα με αγαπήσουν όσο κι εγώ. Έχω μάθει να εκτιμάω την χαρά και τα απλά μικρά πράγματα της ζωής χωρίς να τα έχω χάσει πρώτα.<br />
<br />
Έχω μάθει να προσέχω τις καλές και ευχάριστες καταστάσεις. Εμένα δεν μου μένουν μόνο τα δυσσάρεστα. Γιατί εσείς τα προσπερνάτε? Γιατί σε κάθε συζήτηση σταμπάρεις το άσχημο της υπόθεσης? Γιατί ακόμα και όταν βλέπεις τηλεόραση βλέπεις μόνο τα άσχημα? Και το κάνεις στην τηλεόραση που είναι το πιο απλό στην ζωή σου φαντάσου σε άλλα πράγματα τι συγκρατείς. Κοιτάς τις διαφημίσεις και βλέπεις μόνο την πλύση εγκεφάλου που σου κάνουν για την πώληση του προιόντος. Βλέπεις μια ψυχαγωγική εκπομπή και αντί να γελάσεις με αυτά που βλέπεις και να διασκεδάσεις κάθεσαι και κατακρίνεις τα πάντα! Βλέπεις ειδήσεις και αντί να γελάσεις με την κατάντια τους κάθεσαι και τους δίνεις σημασία και τσαντίζεσαι.. Αν είσαι τόσο αρνητικός σε μια τετράγωνη οθόνη που κανονικά μόνο ψυχαγωγικό σκοπό έχει πια, εσύ κάθεσαι και εκνευρίζεσαι και δίνεις αξία σε κάτι που δεν θα έπρεπε. Αν αντιδράς έτσι σε κάτι τόσο μιρό που η επιλογή είναι στα χέρια σου δεν θέλω να ξέρω τότε στα σημαντικά τι κάνεις..<br />
<br />
<br />
Η δικιά μου η φωνή, η δική μου η λογική σου λέει να ξεκολλήσεις. Σταμάτα να αναλώνεσαι σε άσχημες καταστάσεις κοίτα το νόημα και το μήνυμα που σου δίνουν τα απλά καθημερινά πράγματα. Διάλεξε τον δρόμο της ευτυχίας και οχι της δυστυχίας.. Για να μπορέσεις να πεις ότι η ζωή σου είναι ωραία. Είναι αυτή που θα σε οδηγήσει στην ευτυχία. Έχε τα μάτια σου και τα αυτιά σου ανοιχτά σε κάθε πληροφορία και μάθε να κοιτάς και τις δύο όψεις του νομίσματος. Να φιλτράρεις τα πάντα και ότι σου αρέσει να το οικιοποιείς όχι να το αντιγράφεις. Σταμάτα να κατακρίνεις τους άλλους που έχουν κάτι καλύτερο από σένα. Μην προσπαθείς να τους μειώσεις επείδη εσυ δεν μπορείς να έχεις καλύτερο.<br />
<br />
<br />
Και επειδή βλέπω ότι πολύ άνθρωποι σκέφτονται σαν κι εμένα και σταμάτησα να με θεωρώ φρικιό επειδή δεν θέλω άσχημες εμπειρίες θα φωνάξω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ!!!! Η ζωή μας είναι χαρούμενη και από αυτό πέρνουμε κουράγιο για να συνεχίσουμε έτσι μέχρι να φτάσουμε την απόλυτη ευτυχία!!<br />
<br />
Και η απάντηση μου σε όσους κράζουν την τηλεόραση και λένε ότι δεν έχει τίποτα θετικό είναι η παρακάτω διαφήμιση. Μην κολλήσετε στο προιον (δεν παίρνω ποσοστά το ξεκαθαρίζω) σκεφτείτε τα λόγια του μικρού.<br />
<br />
Εγώ είμαι πλούσια. Το ίδιο εύχομαι και σε εσάς<br />
<br />
<object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/A3BAIWWI4jc&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/A3BAIWWI4jc&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!!Unknownnoreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-51150721058326257622009-10-16T13:29:00.001+03:002009-10-16T13:30:42.144+03:00Βροχή μου!!!!<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJv74sBvp-c8pUyxR7q1Ib99HXVu1ZfH3XjPR1qU_gGcvswfVaGlrJw2w4VjfZ1B5HeqCtb-mY9KJjDO-C07qMy-fE5fyaC0etVrX5TLwagVwQN-pe8M4pqXzGRIKgwehckW4n5EA-xAA/s1600-h/rain_on_window_2671.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; cssfloat: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><strong><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJv74sBvp-c8pUyxR7q1Ib99HXVu1ZfH3XjPR1qU_gGcvswfVaGlrJw2w4VjfZ1B5HeqCtb-mY9KJjDO-C07qMy-fE5fyaC0etVrX5TLwagVwQN-pe8M4pqXzGRIKgwehckW4n5EA-xAA/s320/rain_on_window_2671.jpg" vr="true" /></strong></a><strong>Αλλη μια εβδομάδα κοντεύει να τελειώσει. Επιτέλους όλοι Παρασκευή σκέφτονται απο μέσα τους και κοιτάνε το ρολόι να πάει 5 να εξαφανιστούν από την δουλειά. Αλλαξε ο καιρός. Επιτέλους λίγο κρύο, βροχή, σύννεφα και πολλά σχέδια για διήμερα ταξιδάκια.</strong><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong><br />
</strong><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong>Παίρνεις ότι βρεις μπροστά σου. Γεμίζεις την σχολική τσάντα που σου έχει ξεμείνει στο γραφείο την γεμίζεις και έξω από την πόρτα.Μουσική στο τέρμα στο αυτοκίνητο, με καφέ στο πλαστικό ποτήρι, την ζωνούλα να σε κρατάει σφιχτά στο κάθισμα και τα ψιλά για τα πολλά διόδια. Πού πάμε είπαμε?</strong><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong>Α! Δεν είπαμε, αποφασίζουμε αν θέλουμε νότια ή βόρια και βουρ. Νομίζω θα προτιμήσω νότια. Μάλλον θα καταλήξω στο Ναύπλιο ή στον Αραξο. Στα σπιτάκια τα ξύλινα στην μέση του πουθενά. Θα ανάψουμε και το τζάκι έτσι για να ταιριάξει με την μουντάδα του καιρού και να'σου και το κρασί για το ατέλειωτο βράδυ που θα ακολουθήσει.</strong><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong><br />
</strong><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong>Θα μιλήσουμε, θα γελάσουμε, θα προβληματιστούμε και σαφώς θα κουτσομπολέψουμε. Σε τέτοιες περιπτώσεις πάντα ένα φτυάρι είναι διαθέσιμο. Τώρα πια το λέμε κοινωνικό σχολιασμό όχι κουτσομπολιό. Και όταν θα τελειώσει η βροχή θα πάμε βόλτα έξω, να περπατήσουμε να μυρίσουμε το βρεγμένο χώμα και να θυμηθούμε αυτά που προσπαθούμε να ξεχάσουμε τόσο καιρό. Κάποιες παλιές μας στιγμές πάλι μέσα στην βροχή την νύχτα. Θα θυμηθούμε πώς είμασταν και πώς γίναμε. Τι θέλαμε και τι καταφέραμε. Με τι γελάσαμε και με τι κλάψαμε. Θα θυμηθούμε την μοναξιά και την συντροφικότητα. Και όταν ξημερώσει θα γυρίσουμε στα κρεβάτια μας μπας και ξεκουραστούμε. Οχι από την σωματική αλλά από την ψυχική κούραση πιο πολύ.</strong><br />
</div><div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;"><strong><br />
</strong><br />
</div><strong>Στο τέλος θα σκεφτόμαστε πάλι την Δευτέρα και την δουλειά. Και την καθημερινότητα και τα προβλήματά της. Μα κατά έναν περίεργο τρόπο πάντα καταφέρνουμε και τα βγάζουμε πέρα. Τίποτα δεν κρατάει για πολύ. Μόνο οι σκέψεις.Μόνο ο ευατός μας.Ολα τα άλλα έρχονται και φεύγουνε. Και μερικές φορές τα διώχνουμε κι από μόνοι μας. Για να είμαστε εμείς καλά. Για να μην χάσουμε το "εγώ" μας και μείνουμε άδειοι. Για να έχουμε να δώσουμε περισσότερα την επόμενη φορά. Για να μπορέσουμε στην "φιλία", στην οικογένεια, στην σχέση να είμαστε πλήρεις. Και αν ποτέ νιώσουμε ότι κάτι μας λείπει, αν νιώσουμε άδειοι θα πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας και όχι γύρω μας</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong>Σήμερα θα έχουμε και τραγούδι. Από την Θηβαίο με την καταπληκτική φωνή του. Σχετικό με τον καιρό αλλά και με την διάθεσή μου. Βάλτε τον ήχο στο τέρμα...</strong><br />
<strong><br />
</strong><br />
<strong><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tysw0NhWW-M&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/tysw0NhWW-M&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></strong>Unknownnoreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-80283593988395926252009-09-21T22:47:00.007+03:002009-09-21T22:56:12.421+03:00Πάλι άργησα???<span style="color: #f9cb9c; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Εδώ είμαι και πάλι.. Αυτή την φορά έλειψα περισσότερο από το συνηθισμένο το ξέρω..Βλέπετε ο Σεπτέμβρης δεν πήγε τελικά καθόλου καλά. Με ταλαιπώρησαν και με ταλαιπωρούν ακόμα (δυστυχώς) σοβαρά θέματα υγείας, αλλά λόγω του οικογενειακού μου ιατρικού ιστορικού είμαι ήδη μαθημένη.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #f9cb9c; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Έμαθα πια να ελέγχω την ψυχολογία μου τις περισσότερες φορές, να δείχνω κατανόηση στο κούνημα του κεφαλιού των γιατρών χωρίς να βγάζουν άχνα, στο νοσοκομειακό φαγητό και στο συγκαταβατικό χαμόγελο των γύρω μου. Πιο πολύ έμαθα να ζω με το τυπικό ενδιαφέρον και την σύντομη συμπόνια-λύπηση των ανθρώπων που ξεστομίζουν την λέξη "Σ'ΑΓΑΠΩ".</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #f9cb9c; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Έμαθα ακόμα ότι στα δύσκολα θέλει χαμόγελο και χαρά και στα εύκολα δάκρυα και νεύρα. Έμαθα να διαχωρίζω την δύναμη από την θέληση. Έμαθα να αντέχω τον πόνο και τον σωματικό και τον ψυχικό. Αυτό που ακόμα δεν έμαθα είναι να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Μακάρι η ζωή να ήταν μια ταινία που εκεί φαίνεται ξεκάθαρα ο καλός από τον κακό, ο χαρούμενος από τον λυπημένο.Μακάρι να μπορούσα να σηκώσω το τηλέφωνο και να πω σε όλους αυτούς που με "ταλαιπωρούν" : << Σάλτα και γ@#$%σου>>.. (με συγχωρείτε για το λεξιλόγιο)</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #f9cb9c; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Είναι προτιμότερο να σε ξεχάσει ο άλλος, να αδιαφορήσει παρά να σου μιλήσει στο τυπικό και συγκαταβατικό υφάκι ενός απλού γνωστού σου. Εκεί αηδιάζεις, ξενερώνεις και θυμώνεις. Βλέπεις το πραγματικό του πρόσωπο. Αυτό που ήταν εκεί μπροστά αλλά εσυ εθελοτυφλούσες. Και αναρωτιέσαι, πόσα τέτοια πρόσωπα υπάρχουν γύρω σου?? Γίνεσαι καχύποπτος ακόμα και με την εικόνα σου στον καθρέφτη..</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #f9cb9c; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Βλέπεις τον κύκλο των αγαπημένων σου ανθρώπων να στενεύει. Και να ερωτάσαι είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι? Για μένα λοιπόν είναι καλύτερα. Γιατί αυτό που είμαι ξέρω ότι γίνεται αποδεκτό, σεβαστό μέχρι και αγαπητό. Δεν μου αρέσουν οι χλιαρές καταστάσεις, τα ημίμετρα. Πια τα θέλω όλα, και πια τα δίνω και εγώ όλα. Δεν θέλω πια κρυμμένα συναισθήματα στην ζωή μου, δεν θέλω άλλες παροδικές σχέσεις (φιλικές και ερωτικές). Θέλω κάτι μόνιμο. Άξιο να σταθεί και να μεγαλώσει σε βάθος χρόνου. Αυτό που θέλω είναι αυτό που μου αξίζει.Και επειδή αυτόν τον καιρό είμαι πολύ θυμωμένη αλλά και αποφασισμένη όλα μου τα θέλω θα τα αποκτήσω.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #f9cb9c; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Και επειδή μια νεά εποχή και ειδικά η αγαπημένη μου, το φθινόπωρο, δεν μπορεί να ξεκινήσει στραβά, σηκώνουμε κεφάλι και χαμογελούμε με κουράγιο. Μην ξανακούσω όμως για πουρέ με κοτόπουλο και λεμόνι για τουλάχιστον 3 μήνες. Από δω και πέρα μόνο κοψίδια θα τρώμε και αφήστε τους γιατρούς να αφρίζουν.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: orange; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">ΥΓ.Εβίτα μου η επόμενη ανάρτηση θα είναι σχετική με το βραβείο που μου δώρισες..Και ένα μεγάλο ευχαριστώ από δω για όσα μέχρι τώρα μου έχεις δώσει (έμαθα επιτέλους να τα αναρτώ κι εγώ)και για την προσωρινή μου εξαφάνιση.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #b6d7a8; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">ΥΓ. Ιανέ μου ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον με συγκίνησε όσο δεν μπορείς να φανταστείς.Και επέτρεψέ μου να κολλήσω μια αγαπημένη μου φράση από τα σχολικά μου χρόνια: Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη.</span><br />
<span style="color: #f9cb9c;"><br />
<span style="font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span style="color: #f9cb9c; font-family: "Helvetica Neue", Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">ΥΓ. Από ότι φαίνεται έχω χάσει πολλά από δω μέσα.. ξεκινάω τώρα να καλύψω τα κενά..Προλαβαίνω προλαβαίνω σας λέω..</span>Unknownnoreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-80951097403774885342009-08-27T12:29:00.003+03:002009-08-27T12:35:14.845+03:00Open-Minded<div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">Τον τελευταίο καιρό η ψυχολογία μου έχει αρχίσει και σέρνεται στα πατώματα.Κάτι το καλοκαιρί, κάτι η άδεια Αθήνα, δεν πήγα και διακοπές και άλλοι πολλοί λόγοι έκαναν την ψυχική μου ισορροπία να τρεμοπαίζει..</span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<span style="font-size: small;">Οπως και να το κοίταξα το θέμα, όσο και να το τριβέλιζα στο μυαλό μου την ίδια μαυρίλα έβρισκα για λύση.. Ωσπου κάποιος μου έβαλε μια σπαζοκεφαλιά, εννιά τελείες σε τετράγωνο σχήμα όπου θα πρέπει να ενωθούν με τέσσερεις ευθύγραμμες ευθείες χωρίς να σηκωθεί το μολύβι από την θέση του και να μην μείνει καμία τελεία που να μην περνάει από πάνω της η γραμμή.</span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoqeqrC7DPxK3POUW9Vs69ougyS-MsD9RnbtmdZJ5wHf1WhoXh3wQhFZ2OQz2AsLvIEnsxNsWiFqanf6LmzHQvA3DNfDgAO8uNUMQBKxfKbojbcx4t5tECWm_WZuUDAzM-Y5eaPK4H2iQ/s1600-h/27082009795.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoqeqrC7DPxK3POUW9Vs69ougyS-MsD9RnbtmdZJ5wHf1WhoXh3wQhFZ2OQz2AsLvIEnsxNsWiFqanf6LmzHQvA3DNfDgAO8uNUMQBKxfKbojbcx4t5tECWm_WZuUDAzM-Y5eaPK4H2iQ/s320/27082009795.jpg" /></a></div><span style="font-size: small;">Η λύση απλή και εύκολη. Το μυαλό περίπλοκο και δύσκολο. Ποιο θα υπερισχύσει? Δεν υπάρχει ζαβολιά σε αυτό το παιχνίδι όπως στην ζωή. Αλλά μπορείς να μουτζουρώσεις και να ξαναφτιάξεις το σχήμα όσες φορές θες μέχρι να έχεις σχεδιάσει την σωστή λύση. Πράγμα ανέφικτο στην ζωή μας. Χάλασα πολλά φυλλά χαρτιού, λέρωσα τα χέρια μου με μελάνι αλλά μετά από ώρες το βρήκα. Γιατί μετά από πολλές ώρες παίδεμα κατάφερα να ανοίξω τα μάτια και να κοιτάξω όλo το χαρτί και όχι το σχέδιο μόνο. Κατάλαβα ότι οι γραμμές για να είναι μόνο 4 και να περάσουν από όλες τις τελείες θα πρέπει να ξεφύγουν από το σχήμα.</span></div><div class="separator" style="background-color: #9fc5e8; clear: both; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; text-align: center;"><span style="font-size: small;"></span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<span style="font-size: small;">Και το συμπέρασμα είναι ότι σε κάθε πρόβλημα υπάρχει και η λύση. Ασχετα με τις τελείες που έχεις . Μπορεί την μία φορά να είναι 9 την επόμενη μπορεί να είναι 13. Και η λύση πάντα βρίσκεται έξω από τις τελείες. Πρέπει να βγαίνεις από το παιχνίδι για να μπορέσεις να ξαναμπείς..</span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />
<span style="font-size: small;">Οπότε αγαπημένοι μου e-φίλοι σας βάζω και εσάς μία σπαζοκεφαλιά για να μπορέσετε να βρείτε την λύση και στα πραγματικά προβλήματα. Και επειδή η μέρα σήμερα είναι ιδιαίτερα χαρούμενη για μένα ξεκινάμε με ένα τραγούδι που έχω κολλήσει εδώ και μέρες να το ακούω ασταμάτητα.. Η μελωδία και μόνο μου φτιάχνει το κέφι και με κάνει να χαμογελώ</span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><object height="344" width="425"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/4Va5u58lykQ&hl=en&fs=1&rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/4Va5u58lykQ&hl=en&fs=1&rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object></span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;">ΥΓ: θα ήθελα να αναφέρω ότι η σκέψη μου μέχρι τώρα λειτουργούσε μεμονωμένα. Κοιτούσα το δέντρο και δεν έβλεπα το δάσος.. Αλλα στο σπίτι του κρεμμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.. Αχ κατακαμμένη Ελλάδα..</span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="background-color: #9fc5e8; color: #351c75; font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div>Unknownnoreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-634993534348101802009-08-19T20:48:00.002+03:002009-08-19T22:16:03.810+03:00Αλλά...ζω!!<span style="color: rgb(255, 153, 255);font-size:130%;" >Όσο μακρυά κι αν φύγω, για όσο περισσότερο ή λιγότερο καιρό χαθώ από την Αθήνα, τα προβλήματα και τις σκέψεις τις παίρνω μαζί μου.. Απο αυτά δεν ξεφεύγω ποτέ, αρχίζω και το διαπιστώνω σιγά σιγά και δεν μπορώ να τα ξεφορτωθώ με τίποτα.<br /><br />Ξεκίνησα εχθές με δύο ανθρώπους, που αγαπώ και εκτιμώ βαθιά εδώ και χρόνια που με συντροφεύουν στην ζωή μου, για το Θέρμο Ναυπάκτου. Σχόλασα από την δουλειά, μάζεψα τα μπαγκάζια μου σαν την τρελή και όπου φύγει φύγει. Λίγο η διαδρομή, λίγο τα γέλια και τα πειράγματα λίγο και ότι ήμουν με δικούς μου ανθρώπους άρχισα να χαλαρώνω μετά από αρκετές μέρες.<br /><br />Σταμάτησα να χρησιμοποιώ το κεφάλι και εστίασα στις αισθήσεις. Μπορώ να πω η καλύτερή μου πράξη εδώ και αρκετές βδομάδες. Ένιωθα την όμορφη ατμόσφαιρα ανάμεσά μας στο αυτοκίνητο, την δροσιά και την μυρωδιά της φύσης, έβλεπα απίστευτα τοπία συνδυασμένα με πολιτισμό και απλά άδειασε το μυαλό μου. Είχα επικεντρωθεί σε αυτό που υπήρχε μπροστά μου, χωρίς να με νοιάζει για πόσο καιρό θα ήταν εκεί. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πόσο καλά με γνωρίζουν οι συνταξιδιώτες μου. Αυτό είναι το καλό με τους ανθρώπους που γνωρίζεις χρόνια. Ξέρουν πότε να μιλήσουν και πότε να αγκαλιάσουν, βλέπουν πότε σέρνεσαι και πότε πετάς, νιώθουν την αγωνία και την χαρά σου.Δεν χρειάζονται τα λόγια, απλά κοιταζόμαστε και καταλαβαινόμαστε. Δεν ξέρω αν είναι μαγεία, αν είναι κάτι σπάνιο που συμβαίνει μόνο σε μένα, θέλω μόνο να μην το χάσω ποτέ.<br /><br />Μέσα σε αυτό το κλίμα τελείωσε η διαδρομή και ξημερώματα φτάσαμε στον προορισμό μας. Αν και ήταν νύχτα μπορούσα να διακρίνω την πυκνή βλάστηση και να ακούσω το ποταμάκι στην πλατεία του χωριού. Και επειδή δεν ήταν ταξιδάκι αναψυχής αλλά επαγγελματικής φύσεως έπρεπε να βρούμε κατευθείαν ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε γιατί μας περίμενε ένα μεγάλο πρωινό. Για τους κατοίκους και την φιλοξενεία δεν έχω λόγια. Δεν νιώθαμε ταξιδιώτες, περαστικοί αλλά μέλη της οικογένειάς τους.<br /><br />Ήρθε το επόμενο πρωί, τελείωσα και με το ραντεβού που είχα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Όσο όμως και να βιαζόμασταν να γυρίσουμε στην Αθήνα, στις δουλειές μας και στην καθημερινότητα μας, δεν μπορούσαμε να μην σταματήσουμε στην λίμνη της Τριχωνίδας και να μην θαυμάσουμε το θέαμα μπροστά μας. Σαν γνήσιοι κάτοικοι μιας αγχωτικής πόλης, όμως, κοιτούσαμε τα ρολόγια και φύγαμε άρον άρον. Άλλη μια στάση όμως ήταν απαραίτητη. Όχι μόνο γιατί ήταν μεσημέρι και έπρεπε να φάμε, αλλά γιατί δεν μπορούσα να ξαναγυρίσω στην Αθήνα, στο σπίτι μου. Δεν ήθελα να γυρίσω και να πέσω πάλι στις ίδιες σκέψεις, στα ίδια προβλήματα. Ένιωθα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω.<br /><br />Ένιωθα ότι έπρεπε να απαλλαγώ από θέματα που με απασχολούσαν και δεν μπορούσα να τα λήξω. Και εκεί ανάμεσα στις στροφές, τα βουνά και τα χωριουδάκια σταματήσαμε στο "Χάνι". Μια αγροικία στη μέση του πουθενά, με πανσιόν και ταβερνάκι. Φάγαμε, ήπιαμε και η διάθεση να πέφτει όλο και πιο πολύ.Μέχρι που θίξαμε τα θέματα που είχαμε ξεχάσει τόσες ώρες αλλά με απασχολούσαν τόσες μέρες. Οι συζητήσεις με ανθρώπους δικούς σου δεν σου κάνουν πάντα καλό. Αυτή την φορά όμως σε εμένα επέδρασε με τον καλύτερο τρόπο. Είδα επιτέλους τις λύσεις και τις απαντήσεις που ήταν κάτω από την μύτη μου.<br /><br />Ένιωσα ότι η εποχή του Υδροχόου είχε επίδραση πάνω μου. Αυτό το μικρό σύμβολο του νέου άντρα που κρατά στα χέρια του την υδρία απ'όπου ξεπηδούν οι δύο ποταμοί ήταν λες και βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου. Επιτέλους βρήκα τον Ηρακλή μου και καθάρισε το μυαλό μου, όπως και στον άθλο που κατάφερε να καθαρίσει τους σταύλους του Αυγεία, στρέφοντας του ποταμούς Αλφειό και Πηνείο να εκβάλουν στους γεμάτους κόπρο στάβλους και να ξεπλύνουν τις ακαθαρσίες.Ανάμεσα σ'αυτό το μυστικιστικό επίπεδο όπου ο Ηρακλής και ο άθλος του με τον νέο άντρα και την υδρία του γίνονται ένα εγώ καθάρισα το μέσα μου..<br /><br />Αυτή η ικανοποίηση ότι επιτέλους βάζεις τα πράγματα σε μια τάξη με έκανε να χαμογελάσω και επιτέλους να βρω λίγη από την χαμένη μου αισιοδοξία. Να συμβιβαστώ με τις στενοχωριές μου και να πορευτώ με αυτές μέχρι να καταφέρω να τις ξεπεράσω.<br /><br />Έτσι η σημερινή μου επιστροφή στην Αθήνα, που έχει αρχίσει και γεμίζει πάλι σιγά σιγά, είχε την αλλαγή που επιζητούσα εδώ και βδομάδες, και την δύναμη για άλλες τόσες..Και επειδή για μένα το καλοκαίρι τελειώσε, ανυπομονώ να έρθει ο καλός χειμώνας να καταφέρω αυτά που βλέπω τώρα και αυτά που επιθυμώ για το αύριο.<br /></span>Unknownnoreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-8334012861263187472009-08-07T11:40:00.004+03:002009-08-07T12:20:08.213+03:00Mama mia<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8-bI7EBbhuPm2EzCIDVUvhh6W2zc06tC2gdgA3Gxecr13V6ORozyOeffqy68bGVRjIgDKehRy9rmXRtATsmP2oAOcAEkKNIls1SN-fS1nr87Go8pGnIRe8R1PMC8F7mMV4FxcxXZlW3o/s1600-h/images.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367148991309602642" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 82px; CURSOR: hand; HEIGHT: 124px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8-bI7EBbhuPm2EzCIDVUvhh6W2zc06tC2gdgA3Gxecr13V6ORozyOeffqy68bGVRjIgDKehRy9rmXRtATsmP2oAOcAEkKNIls1SN-fS1nr87Go8pGnIRe8R1PMC8F7mMV4FxcxXZlW3o/s320/images.jpg" border="0" /></a> <span style="font-family:trebuchet ms;font-size:130%;">Γεννιέσαι, μπουσουλάς, περπατάς, μαθαίνεις και βλέπεις.. Σε φέρνει στην ζωή, σε κρατά στην αγκαλιά της και σου μαθαίνει την ζωή μέσα από ένα παραμύθι..Σε ταϊζει με γνώση και εμπειρίες..</span> <div><div><br /><br /><br /><div><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:130%;">Μεγαλώνεις και βλέπεις τη ζωή να εξελίσσεται, να προχωράει μπροστά και εσύ να την βλέπεις από τα μάτια της. Να κάνεις συνέχεια ερωτήσεις: "Γιατί μαμά?" μέχρι να περπατήσεις και να πεις:" Οχι μαμά".. Ανοίγεις τα δικά σου μάτια και βλέπεις πια την ζωή πιο καθαρά. Συνυφασμένη με το παρόν και όχι με το παρελθόν.. Οι γνώσεις όμως δεν ξεχνιούνται, έρχονται την κατάλληλη στιγμή που σκύβεις το κεφάλι και λες την ίδια φράση που λένε όλοι οι νέοι: "Είχε δίκιο η μάνα"..</span></div><br /><br /><div><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:130%;">Ερχονται όμως στιγμές που διαφοροποιήσε από το πρότυπό σου και ζεις εμπειρίες που τις αποκαλείς δικιές σου.Μερικές σου βγαίνουν σε καλό. Και τότε χαίρεσαι μέχρι να ξανάπεσεις και πεις την ίδια φράση. Και μαθαίνεις και πονάς αλλά συνεχίζεις. Γιατί έτσι είναι η ζωή. <span style="color:#ff6666;">Επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται να σηκωθείς.</span> Πόσες φορές όμως σηκώνεσαι με την δική σου δύναμη και πόσες με την βοήθεια της? Πόσες φορές τρέχεις σε αυτή για παρηγοριά και βοήθεια? Μια βοήθεια που ξέρεις ότι είναι βασισμένη σε εμπειρίες χρόνων που δεν συμβαδίζουν με σένα. Που τόσες φορές τις έχεις κατηγορήσει και τις έχεις αποποιηθεί.</span></div><br /><br /><div><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:130%;">Αλλά ότι κι αν έχεις κάνει, ότι κι αν έχεις πει με το σκληρότερο τρόπο αυτή είναι εκεί. Και πάντα θα είναι γιατί είσαι κομμάτι της και είναι κομμάτι σου. Γιατί της έδωσες την καρδιά σου και σου χάρισε την ζωή. Γιατί το αίμα σου είναι το αίμα της και όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι ιδέες κι αν αλλάξουν ξέρεις πώς η μάνα μένει σταθερή αξία στην ζωή σου..<span style="color:#99ffff;">Δεν κατηγορεί μόνο συγχωρεί.</span></span></div><br /><br /><br /><div><span style="font-family:trebuchet ms;font-size:130%;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcc1J29L_nfA39CNI5h4DwY7z71o-jQX0aOTtt9ZdeGeP9eeJ7WTJqFszC-Hp82131hkFZYvjte9rutad1tvWik1uwhyBaYwRZlzTRKIhZIq4PQ-SQQVoWH-jLGTuzT1B20XpEz29Dyb4/s1600-h/images1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5367148598188710514" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 120px; CURSOR: hand; HEIGHT: 120px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcc1J29L_nfA39CNI5h4DwY7z71o-jQX0aOTtt9ZdeGeP9eeJ7WTJqFszC-Hp82131hkFZYvjte9rutad1tvWik1uwhyBaYwRZlzTRKIhZIq4PQ-SQQVoWH-jLGTuzT1B20XpEz29Dyb4/s320/images1.jpg" border="0" /></a></span></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-24357354580760168492009-08-01T01:44:00.003+03:002009-08-01T02:16:14.448+03:00Απάνθρωπα "ζώα"<span style="color: rgb(255, 204, 255);font-size:130%;" >Τελευταία είδα ένα βίντεο με κάποια αρχ@@@ια να κακοποιούν με τον χειρότερο τρόπο σκυλιά και άλλου τέτοιου είδους κατοικίδια. Έχω σοκαριστεί τόσο πολύ από το θέαμα που ξέχασα να δω και το μέρος που γινόταν. Ήταν τόσο περήφανοι για την πράξη τους που όταν έκαναν ότι έκαναν χαμογελούσαν και στην κάμερα και χαιρετούσαν..<br /><br />Δεν μπορώ να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος μπορεί να φανεί τόσο σκληρός και άπονος. Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο αυτής της πράξης από την στιγμή που τα ζώα γενικά τα ήμερα δεν μπορούν να σε πειράξουν και να σε βλάψουν.. Γιατί κανείς δεν σταματάει τέτοιου είδους απάνθρωπες πράξεις.<br /><br />Και θα ήθελα να διευκρινήσω ότι προσωπικά εγώ καταδικάζω όχι μόνο αυτά τα βασανιστήρια που είναι άμεσα αλλά και τα έμμεσα. Νευριάζω απίστευτα πολύ με τους ανθρώπους που παίρνουν ένα σκυλάκι ή μία γάτα και τα φυλακίζουν σε ένα μπαλκόνι και επειδή τους λερώνει το σαλόνι το αφήνουν εκεί έξω μερα νύχτα. Γιατί τα παίρνετε από την στιγμή που δεν τα φροντίζετε, δεν τα αγαπάτε?<br /><br />Τα κατοικίδα ζώα είναι ζωντανά όντα δεν είναι κούκλες που τις βαριέστε και τις βάζετε στην ντουλάπα. Χρειάζονται φροντίδα, προστασία, αγάπη και χρόνο. Αν νομίζετε ότι δεν ταιριάζουν στον τρόπο ζωή σας απλά αφήστε τα ήσυχα. Μην τα βασανίζετε.<br /><br /></span>Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-52616577353978413602009-07-25T01:56:00.000+03:002009-07-25T01:59:20.347+03:00e-γνωριμίες<div><span style="font-size:130%;">Δεν υπάρχει άνθρωπος πια που να μην ξέρει από υπολογιστές. Να μην έχει facebook, έναν λογαριασμό στο msn και ένα mail στο yahoo.</span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Είναι πια μέρος της καθημερινότητάς μας. Ολοι λίγο πολύ σερφάρουμε είτε για δουλειά είτε για διασκέδαση. Και ναι καταλήγουμε να περνάμε ώρες ατέλειωτες μπροστά στην οθόνη μας απλά κολλώντας σε κάποια site. Και δεν σηκωνόμαστε εάν το πρόσωπό μας δεν γίνει τετράγωνο από τον υπολογιστή.</span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Εχει γίνει πια κοινωνικό φαινόμενο (το οποίο έχει παρασυζητηθεί) να κάνουμε γνωριμίες μέσω internet. Και εγώ είμαι μία από αυτές. Ναι μου αρέσει που κάθομαι και χαζεύω στο net. Μου αρέσει να γνωρίζω άτομα και να διαπιστώνω πως μερικά από αυτά ταιριάζουν στην λογική μου και στην διάθεσή μου μερικές φορές. Μου αρέσει που μέσα από το blog μπορώ και λέω σκέψεις και απόψεις για πράγματα που είναι δύσκολο να συζητήσεις με ανθρώπους από κοντά. </span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Ξέρω πως κανένας δεν βγάζει ακριβώς το "είναι" του παρά μόνο αυτό που θέλει και τον ανησυχεί. Πάντα υπάρχει η προκατάληψη στην πρώτη γνωριμία ότι δεν είναι αυτό που παρουσιάζεται. Αλλά μήπως εσύ είσαι αυτό που γράφεις? Μήπως δεν μας ενδιαφέρει η καθημερινότητα μας σε αυτές τις γνωριμίες παρά μόνο η χαλάρωση, η διασκέδαση ή η συμφωνία σκέψεων και διαθέσεων?</span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Υπάρχουν οι αγνές προθέσεις σε μία e-γνωριμία αλλά και αυτές που έχουν απώτερους σκοπούς. Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Μπορείς άνετα να κρατήσεις ή να διαγράψεις αυτές τις "σχέσεις" με ένα μόνο κλικ. Αν και δεν την θεωρώ σωστή κίνηση, υπάρχουν πολλοί που το κάνουν. Θεωρούν ότι έτσι όλα είναι πιο εύκολα, πιο απλά. Δεν χρειάζεται να προσπαθούν για αυτές τις σχέσεις. Γιατί είναι ένα είδος σχέσης άσχετα αν δεν έχεις προσωπική επαφή.</span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Είναι μια επαφή που αν βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο μπορείς να δημιουργήσεις μια πραγματική επικοινωνία, μια ουσιαστική "φιλία" ( και το βάζω σε εισαγωγικά γιατί είναι μια έννοια που μεταφράζεται τελείως υποκειμενικά).Και αν το θελήσει κάποιος μπορεί να την προχωρήσει και σε προσωπική.</span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Ολα είναι στο χέρι μας και στα θέλω μας. Θα υπάρξουν φορές που θα πέσεις έξω στις εκτιμέσεις σου για τον άλλον αλλά αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι. Θα υπάρξουν όμως και φορές που θα εκπλαγείς ευχάριστα από το αποτέλεσμα μιας τέτοιας γνωριμίας. </span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Ποτέ όμως αυτές οι γνωριμίες δεν μπορούν να συγκριθούν με τις προσωπικές επαφές. Δεν μπορείς να δεις τον άλλον, να τον ακούσεις, να καταλάβεις με ποιο ύφος μιλάει. Στον γραπτό λόγο υπάρχουν παρεξηγήσεις και αυτό είναι ένα εμπόδιο σοβαρό. Βέβαια με καλή θέληση και επικοινωνία ξεπερνιέται, το θέμα είναι πόσο θέλουμε να ασχοληθούμε.</span></div><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-size:130%;">Και σε όσους λένε ότι αυτοί που κάνουν e-γνωριμίες είναι αντικοινωνικοί έρχομαι εγώ και απαντάω πώς δεν είναι έτσι. Ολοι έχουμε την προσωπική ζωή μας, τις προσωπικές μας επαφές και απλά μεγαλώνουμε τον κύκλο γνωριμιών μας στο net. Γιατί εδώ μέσα υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι που αξίζει να γνωρίσεις</span></div>Unknownnoreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-47671657141088105912009-07-13T10:23:00.005+03:002009-07-13T11:11:29.019+03:007 χρόνια γρουσουζιά<span style="font-size:130%;"></span><div><span style="font-size:130%;">Ολα τα πράγματα από κάπου ξεκινάνε. Εχουν μια ιστορία που εξηγεί και δικαιολογεί την ύπαρξή τους, αλλά με τις προκαταλήψεις δεν βγάζω άκρη.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Τις προάλες που μετακόμιζα κάποια πράγματα στο νέο μου σπιτικό, σπάσανε οι μεταφορείς έναν καθρέφτη που είχα. Επεσε η μάνα μου να πεθάνει. Και ωχ παιδάκι μου τι έπαθες και τώρα θα έχεις 7 χρόνια γρουσουζιά. Και δεν ξέρουμε τι θα μας συμβεί και άλλα τέτοια μοιρολογήματα για την μαύρη μου την τύχη που και καλά "θα" μου χτυπήσει την πόρτα.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Και αναρωτιέμαι η άμοιρη γυναίκα να το πάρω στα σοβαρά, να το πιστέψω κι εγώ? Οντως θα πάθω κάτι να προσέχω??</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Το ξεχνώ προς το παρόν και δεν δίνω σημασία στο παραλήρημα της μάνας. Ελα όμως που μου σκάνε μετά στο μυαλό κι άλλα. </span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Βλέπεις μαύρη γάτα και φτύνεις τον κόρφο σου. Δεν κάνει να έχεις </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUARJ7b3DP-wq46V-T_zFzZq5IuJSZ5A8_Hl0JbQ_OE6iV1TgKRfnwJKMnqxlMn6iGZEnLLpcgI6u3XSFwaw4vl-aJ_rNOmLX6rAsf2xOuaufHklCNsakaQYdVG_Xuo6ryTDrAMP4JL_Y/s1600-h/images.jpg"><span style="font-size:130%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5357853119518291154" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 118px; CURSOR: hand; HEIGHT: 87px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUARJ7b3DP-wq46V-T_zFzZq5IuJSZ5A8_Hl0JbQ_OE6iV1TgKRfnwJKMnqxlMn6iGZEnLLpcgI6u3XSFwaw4vl-aJ_rNOmLX6rAsf2xOuaufHklCNsakaQYdVG_Xuo6ryTDrAMP4JL_Y/s320/images.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-size:130%;">σταυρωμένα τα χέρια στο τραπέζι που τρως γιατί θα πεθάνει η πεθερά σου. Αν τρως την γωνία του ψωμιού όμως θα σ'αγαπάει η πεθερά σου. Αν κάποιος σου ζητήσει σαπούνι δεν κάνει να του το δώσεις χέρι με χέρι γιατί θα τσακωθείτε. Αν κάποιος σου κάνει δώρο κολώνια πρέπει να του δώσεις ένα κέρμα γιατί πάλι τσακωθείτε αν δεν το κάνεις.Αν τινάξεις το τραπεζομάντηλο από τα ψίχουλα βράδυ είναι γρουσουζιά.Σε ένα καινούργιο σπίτι πρέπει να μπαίνεις με το δεξί.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Κι άλλα τόσα που μας περάσανε οι γονείς μας και οι παπούδες μας χωρίς να ξέρουμε αν ισχύουν τελικά ή όχι. Το σίγουρο είναι πάντως πως υπάρχουν πάρα πολύ άνθρωποι που πιστεύουν σε αυτά.</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Εγώ δεν πιστεύω για να πω την αλήθεια μου, τώρα αν γίνει πραγματικότητα η γρουσουζιά μου για τα επόμενα 7 χρόνια εδώ θα είμαστε και θα το διαπιστώσουμε.</span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;">Την καλημέρα μου σε όλους σας και από δω και πέρα όσοι μπαίνετε στο φτωχικό μου να βάζετε πάντα το δεξί πόδι μπροστά...χαχαχαχαχα!</span></div><br /><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-50295055187898792242009-07-03T11:26:00.005+03:002009-07-03T11:59:48.570+03:00Ολα καλά θα πάνε...<span style="font-size:130%;">Ολα είναι ένα κουβάρι μέσα στο μυαλό μου. Εχω την λογική από το ένα χέρι να με τραβάει και την καρδιά από το άλλο. Κι εγώ εκεί στην μέση να μην κουνιέμαι. Τραβάνε και οι δύο τα χέρια μου για να με πάρει η κάθε μία προς το μέρος της αλλά εγώ βράχος στην μέση.. Απλά να κοιτάω μπροστά. </span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMRcgboxvc2p5NCudF1Pt96R_HB3qm0ePny7iUAGAcPuip5G57PspNEc9yOvKS7fJnOMvWGkBf9KLGdsyKDRB6i9zJoBIHjPwCP4tujVpDttyqkhSRpY_iMwXm5pId9yByK45OqnFhEqk/s1600-h/42887_S.png"><span style="font-size:130%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5354153759963208994" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 170px; CURSOR: hand; HEIGHT: 141px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMRcgboxvc2p5NCudF1Pt96R_HB3qm0ePny7iUAGAcPuip5G57PspNEc9yOvKS7fJnOMvWGkBf9KLGdsyKDRB6i9zJoBIHjPwCP4tujVpDttyqkhSRpY_iMwXm5pId9yByK45OqnFhEqk/s320/42887_S.png" border="0" /></span></a><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Ακούω την καρδιά να μου λέει: <span style="color:#ff99ff;">"κάντο, να το ζήσεις και ό,τι βγει"</span> και την λογική: <span style="color:#ff0000;">" σταμάτα τώρα θα πονέσεις, θα κλάψεις ξανά και μετά δεν θα είναι τίποτα το ίδιο".</span> Τις ακούω να βουίζουν μέσα στο κεφάλι μου και τόσο να μπερδεύω περισσότερο τα πράγματα.</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Να θες να βάλεις τα πράγματα σε μια τάξη, να οργανωθείς λίγο, να ξέρεις που είσαι και που πατάς και να μην σε αφήνουν. Να φωνάζουν τόσο δυνατά που λες θα κάτσω εδώ που είμαι και δεν θα πάρω καμία απόφαση. Θα αφήσω τον καιρό να μου δείξει το σωστό. Αλλά υπάρχει σωστό? Η μήπως θα ήταν πιο ορθό να πω "πρέπον"? Και ποιος ορίζει τη διαφορά μεταξύ σωστού και πρέπον?</span><br /><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Κανένας, μόνο οι επιλογές μας και τα θέλω μας. Μόνο που αργούν να παρθούν και ακόμα περισσότερο να πραγματοποιηθούν. Ως τότε κρατάμε την αναρχία των συναισθημάτων, την τρέλα της καθημερινής αταξίας σκέψεων και την χαρά των καταστάσεων που ζούμε.Θα κοιτάω μπροστά με αισιοδοξία για τα καλύτερα που θα αποφασίσω να βάλω ή να κρατήσω στη ζωή μου μέχρι να πέσει ο επίλογος αυτής της κατάστασης ή ακόμα καλύτερα οι τίτλοι αρχής αυτής.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#66ff99;">Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ..</span><br /><br /><br /><span style="font-size:130%;"></span>Unknownnoreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-68031592629811438752009-06-24T09:37:00.011+03:002009-06-24T10:36:08.373+03:00Take it easy!!<span style="font-size:130%;">Ξύπνα για να ετοιμαστείς, να πας στην δουλειά σου, να κάτσεις το "χαλαρό" 12ωράκι σου, να γυρίσεις σπίτι, να το μαζέψεις, να στριμώξεις κανένα καφεδάκι με φίλους που κοντεύεις να χαθείς και μετά να πέσεις λιώμα από την κούραση για ύπνο.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Και έτσι να συνεχίσει όλη σου η εβδομάδα μέχρι να έρθει το σάββατο και η κυριακή. Να τρέχουμε όλοι για όλα και να ξεχνάμε γιατί τρέχουμε. Να περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες και να συνηδειτοποιείς μια ωραία πρωία: "Μα καλά πότε ήρθε το καλοκαίρι?" Και μετά πάλι να τρέχεις για να οργανώσεις τις διακοπές που στο τέλος θα κρατήσουν μόνο μια βδομάδα.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Να φεύγουν βδομάδες και μήνες και να μην καταλαβαίνεις για πότε ήσουν παιδί, έγινες φοιτήτρια και πότε έφτασες να πατάς τα ΑΝΤΑ..</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Εκεί που λέω πότε γίνανε όλα αυτά ρε παιδιά? Που ήμουν εγώ? τι έχασα? Κοιτάω σαν χαμένη και βλέπω ότι δεν είμαι η μόνη. Περπατάω στην Ομόνοια και βλέπω τους πάντες να τρέχουν, να μιλάνε στο κινητό και να περπατάνε γρήγορα, άλλοι να έχουν βάλει το κεφάλι κάτω και να περπατάνε χωρίς να κοιτάνε κανέναν και να κάνουν ελιγμούς για να αποφύγουν τους ανθρώπους-εμπόδια για να μην κόψουν το βήμα τους. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος ξεχωρίζουν μόνο τα παιδιά. Να τα βλέπεις σε ομάδες, να περπατάνε, να φωνάζουν και να γελάνε ή μόνα τους με την μουσική στα αφτιά και να περπατάνε τόσο αργά σαν να ξέρουν ότι όλοι αυτά περιμένουν. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Τα κοιτάς και εύχεσαι από μέσα σου να γινόσουν και πάλι παιδί, να μην σε νοιάζει τίποτα. Να θεωρείς τα μαθήματα σαν την χειρότερη υποχρέωση όλου του κόσμου και να βιάζεσαι μόνο γιατί άργησες να μπεις στην τάξη. Αλλά μετά σαν μεγάλος άνθρωπος που είσαι, κάτοικος μιας πόλης που για να πας στην τουαλέτα πρέπει να τρέξεις, σκύβεις το κεφάλι και βάζεις τα πόδια στην πλάτη για να πας στις δουλειές σου.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Και φεύγει η μέρα και ο μήνας στριμώχνοντας στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας σε ώρες άγχους και βιασύνης. Και προσπερνάς τις λεπτομέρειες χαράς για να μπορείς αύριο να πεις ότι είχα στην ζωή μου όσα θέλησα.</span><br /><div><span style="font-size:130%;"><br /><br /><br /></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdk7qek6eGHlsOTeLupjrQfccLyvMW91-UcSOjNhbcM6uQpEcVTRLuhMCuRBl8lud8PlfXM4ran-qQDX-YEPzq5KPoXHFd2KfC7jHtyV15wNDKO3Dvi4ZvA1fAsw7dOMGIvdf2lFU4Cr0/s1600-h/28818_S.jpg"><span style="font-size:130%;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 133px; FLOAT: left; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5350792059475371554" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdk7qek6eGHlsOTeLupjrQfccLyvMW91-UcSOjNhbcM6uQpEcVTRLuhMCuRBl8lud8PlfXM4ran-qQDX-YEPzq5KPoXHFd2KfC7jHtyV15wNDKO3Dvi4ZvA1fAsw7dOMGIvdf2lFU4Cr0/s320/28818_S.jpg" /></span></a><span style="font-size:130%;">Και τι θέλησες?? Το τέλειο διώροφο σπίτι, το τελευταίο μοντέλο αυτοκινήτου, τα τελευταία συνολάκια που επιβάλει η μόδα και τα περιοδικά. Ναι αλλά δεν σκέφτηκες ότι για να τα αποκτήσεις όλα αυτά θα δουλέψεις παραπάνω για να τα πάρεις. Και στο τέλος έχεις χρόνο να μαζεύεις το σπίτι κι έτσι κάνεις ένα δωμάτιο αποθήκη για να βάλεις μέσα όλες τις ακαθαρσίες σου. Ενα αυτοκίνητο που δεν το κυκλοφορείς γιατί δεν έχεις που να το παρκάρεις και δεν μπορείς να πληρώνεις κάθε μέρα πάρκινγκ και ρούχα που δεν τα φοράς γιατί δεν έχεις χρόνο να βγεις για να τα βάλεις. </span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;">Κι όλα αυτά γιατί? Γιατί απλά ακολουθούμε το ποτάμι. Είμαστε μαϊμουδάκια και αντιγράφουμε τα πάντα. Θέλουμε να έχουμε την προσωπικότητά μας και την διαφοροποιήση μας από το πλήθος αλλά είμαστε κι εμείς μέρος της μάζας. Κατακρίνουμε τους πάντες και καταλήγουμε να κάνουμε τα ίδια.</span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;">Φεύγουμε από την πόλη και πάμε στη επαρχία για ξεκούραση και διακοπές, αλλά όταν γυρνάμε και πάλι στην πόλη τους κράζουμε και τους λέμε τεμπέληδες γιατί την βγάζουν και καλά όλη μέρα στο καφενείο. Λες και εμείς είμαστε οι μόνοι που δουλεύουμε, εμείς είμαστε όλη η χώρα και εμείς την κρατάμε, αλλά όλοι λένε ότι θέλουν να φύγουν να πάνε να ζήσουν μόνιμα στην επαρχία.</span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;">Χάνουμε το ταξίδι κοιτώντας την Ιθάκη. Και δεν μπορούμε έγκαιρα να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν θα φτάσουμε εκεί που ονειρευόμαστε θα είμαστε άδειοι και το μόνο που θα θυμόμαστε είναι ότι το αφεντικό με κράταγε υπερωρίες χωρίς να με πληρώνει. Δεν θα θυμόμαστε τα βράδια με φίλους γιατί απλά δεν τα ζήσαμε επειδή δεν προλαβαίναμε. Δεν θα θυμόμαστε τις ολιγοήμερες διακοπές το καλοκαιρί γιατί απλά μιλούσαμε για δουλειά όλη την ώρα στο κινητό. Δεν θα θυμάσαι καν τι φαγητό έφαγες εχθές και ποιος το μαγείρεψε γιατί απλά έβαλες κάτι στο στόμα σου μόνο για να μην πέσεις κάτω επειδή όλη μέρα δεν προλάβαινες να φας.</span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;"></span> </div><div><span style="font-size:130%;">Θα πατήσεις όμως τα ..ΑΝΤΑ κι εσύ και τότε θα κοιτάς τα προγράμματα αποκέντρωσης και θα ξερογλείφεσαι. </span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;"></span></div><div><span style="font-size:130%;">Μακάρι όλοι να φεύγαμε να πηγαίναμε στους τόπους μας να ζούσαμε την ζωή μας όπως την θέλουμε κι όχι όπως μας την επιβάλλουν.</span></div><div><span style="font-size:130%;"><br /><br /></span></div><span style="font-size:130%;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 170px; DISPLAY: block; HEIGHT: 128px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5350792879099680866" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwXMDH_H4m9QBseOiC05WHdhWzPonNJ-YMzlvNRtwTlGxp4DCAW5kDH99jFwmHvVmsFxKEhJr3j2kjsW4ZN7dgbqc0znvDsjc5kKr8Fzb-gHvzNGj7l1GlLayVcgrNMoiL33987S3qK84/s320/45379_S.jpg" /><br /></span><div></div>Unknownnoreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-23788161894352915572009-06-15T12:39:00.007+03:002009-06-15T12:58:59.979+03:00Τα "γιατί" χωρίς "επειδή"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvWwoh2dOq9RpZz-6I-VMfTS56eg5DJ5H9Dt0pZKj6DTZzwdaMJpGfVG71jHgFcTreDmeHnCFZUlJvPlLkTMxko4M6J7vlxiCZIxHNDbFnuRkzCYsf0pdepXqgH4H2wDmWwzRnnxREIsM/s1600-h/20759_S.bmp"><span style="font-size:130%;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 165px; FLOAT: left; HEIGHT: 199px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5347490770455118002" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvWwoh2dOq9RpZz-6I-VMfTS56eg5DJ5H9Dt0pZKj6DTZzwdaMJpGfVG71jHgFcTreDmeHnCFZUlJvPlLkTMxko4M6J7vlxiCZIxHNDbFnuRkzCYsf0pdepXqgH4H2wDmWwzRnnxREIsM/s320/20759_S.bmp" /></span></a><span style="font-size:130%;"><br /></span><p><span style="font-size:130%;">Γιατί όταν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του?</span></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Γιατί οι αδυναμίες να καταλήγουν οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας?</span></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Γιατί ενώ ξέρουμε ποιο είναι το σωστό μας αρέσει πιο πολύ το λάθος και στο τέλος αυτό πράττουμε?</span></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Γιατί οι στιγμές που μας πλήγωσαν πάντα μένουν στο μυαλό μας με την ίδια ένταση πόνου ενώ τις ευτυχισμένες στιγμές τις λησμονούμε?</span></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Γιατί αντιδρούμε με όλους και όλα ενώ στην στο τέλος ακολουθούμε κι εμείς "το ποτάμι" της καθημερινότητας?</span></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Γιατί να πονάει τόσο πολύ όταν η καρδιά εναντιώνεται στην λογική?</span></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Γιατί μεγαλώνοντας ξεχνάμε τα όνειρά μας και συμβιβαζόμαστε στην ρουτίνα μας?</span></p><br /><p><span style="font-size:130%;">Γιατί δεν μπορούμε να ευτυχίσουμε με τα λίγα δυστυχούμε ικανοποιώντας την απλιστία μας?</span></p><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:130%;">Ξέρω όλοι έχουμε τα "επειδή" μας αλλά δεν τα βλέπουμε. </span></div><div><span style="font-size:130%;">Το "γιατί" είναι μια καθαρά εγωιστική ερώτηση και πολύ συχνά η απάντηση πληγώνει. Παραμένει όμως εκεί, κάτω από την μύτη μας μέχρι να βρούμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια του εαυτού μας και των συναισθημάτων μας.</span></div>Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-52926601936162041092009-06-09T17:00:00.005+03:002009-06-09T18:56:58.552+03:00Αχ αυτές οι γυναίκες..<span style="font-size:130%;">Μια φορά και έναν καιρό ήταν η ωραία κοιμωμένη. Μια πανέμορφη κοπέλα που κοιμόταν για αιώνες ώσπου ο πρίγκιπας με το λευκό άλογο την φίλησε , την ξύπνησε και ύστερα την παντρεύτηκε. Και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς....???<br /><br />Εμείς χειρότερα.Γιατί φτάνουμε σε μια ηλικία και περιμένουμε ακόμα τον τέλειο-ιδανικιό άντρα. Ζούμε στην πραγματικότητα μόνο και μόνο για </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9O6MmOYcUAjVyK9_PPyLgEgcFZeljcWwmDPyrvooHFCBCT7cAJ2dEZYUSxlyB3R8j2hb0dredxXhQYI56HSOoJ2csPikTJPgnoozK9LoNoGZ7F9nyRTkxjE5Sk9WFDsKX5WLp1-c4YoU/s1600-h/35037_S.jpg"><span style="font-size:130%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5345352231177165666" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 170px; CURSOR: hand; HEIGHT: 133px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9O6MmOYcUAjVyK9_PPyLgEgcFZeljcWwmDPyrvooHFCBCT7cAJ2dEZYUSxlyB3R8j2hb0dredxXhQYI56HSOoJ2csPikTJPgnoozK9LoNoGZ7F9nyRTkxjE5Sk9WFDsKX5WLp1-c4YoU/s320/35037_S.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-size:130%;">την προσαρμόσουμε στο ροζ μας συννεφάκι. Αναλωνόμαστε σε σχέσεις χωρίς να προσπαθούμε πραγματικά για αυτές επείδη περιμένουμε να ζήσουμε το παραμύθι μας. Και οι μόνες που χάνουμε από αυτό είμαστε εμείς. Χάνουμε κομμάτια της καρδιάς και του μυαλού μας επείδη δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ούτε εμείς είμαστε πριγκίπισσες.<br /><br />Δεν υπάρχει κοπέλια!!! Σταμάτα να ψάχνεις.. Δεν υπάρχει το είδος του τέλειου άντρα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Οπως δεν υπάρχει και της τέλειας γυναίκας. Κανένας δεν θα έρθει να σε σώσει από την μίζερη ζωή σου και να σε βάλει σε μια ευτυχισμένη κατάσταση όπου όλα θα λειτουργούν άψογα. Γιατί εσύ η ίδια έχεις ελαττώματα και θα την χαλάσεις αυτή την εικόνα.<br /><br />Οπότε έρχομαι εγώ και σου βάφω το ροζ συννεφάκι με το γκρι της πραγματικότητας και σου λέω ότι ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο είναι ο εαυτός σου. Ο εαυτός σου σε σώζει κάθε φορά στα δύσκολα και ο εαυτός σου πραγματοποιεί τα όνειρά σου. Κανένας άλλος. Μπορείς να επιλέξεις να περιμένεις για πάντα τον άντρα των ονείρων σου ή μπορείς να επιλέξεις αυτόν που παρά τα ελαττώματα του θα σου δώσει την καρδιά του.<br /><br /><em><span style="color:#ff6666;">Γιατί ο ιδανικός άντρας είναι αυτός που ενώ σε κάνει να νευριάζεις μαζί του εσύ τον αγαπάς ακόμα πιο πολύ. <span style="color:#ffcc66;">Είναι αυτός που σε κάνει να γελάς όταν σε βλέπει πως κλαις.</span> <span style="color:#33ccff;">Είναι αυτός που φεύγει μακρυά σου για να είσαι εσύ καλά και ευτυχισμένη.</span> <span style="color:#ff99ff;">Είναι αυτός που σε θέλει έτσι όπως είσαι χωρίς να σου ζητήσει τίποτα να αλλάξεις. </span></span><span style="color:#33cc00;">Είναι αυτός που παρά τα ελαττώματα του σου δίνει όλο του το είναι.</span></em><span style="color:#33cc00;"><br /></span><br />Και υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι άντρες ακόμα δίπλα μας ( δόξα τον Θεό), φτάνει να τους δώσουμε το φιλί για να μεταμορφωθούν σε πρίγκιπα. </span>Unknownnoreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-66366363513952287172009-05-30T04:51:00.005+03:002009-05-30T05:15:22.397+03:00Τα χάπια μου παρακαλώ....<span style="font-size:130%;">Μετά από μια πολύ κουραστική μέρα στην δουλειά το μόνο που θέλεις είναι να πας στο σπιτάκι σου και να χαλαρώσεις.. Να μην κάνεις τίποτα γίνεται?? Να κάτσεις απλά να χαϋλώσεις μπροστά στην τηλεόραση ή στο νετ και να μην σκέφτεσαι τίποτα από την μαύρη μοίρα που έχεις..<br /><br />Ε δεν γίνεται, πάντα κάτι θα συμβαίνει και θα σε ξενερώνει ακόμα πιο πολύ.. Έτσι λοιπόν βρέθηκα μεσάνυχτα σε δημόσιο νοσοκομείο να παριστάνω την νοσοκόμα, τον μεταφορέα και τον γιατρό.. Γιατί φυσικά υπολειτουργούν τα πάντα. Και εκεί που λέω δεν θα νευριάσω πρέπει να κρατήσω την διάθεσή μου για να εμψυχώσω τον άρρωστο εκεί αρχίζω και παίρνω στροφές και μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.<br /><br />Δηλαδή δεν έχουν τον Θεό τους εκεί μέσα. Βαριούνται όλοι που ζουν. Με το πάσο τους λες και βρίσκονται σε καφενείο και οι άρρωστοι να τσακώνονται έξω από τα επείγοντα περιστατικά για το ποιος έχει σειρά και το ποιος περιμένει τις περισσότερες ώρες. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, σε κριτικάρανε κιόλας αν δεν τους έκανε η φάτσα σου.<br /><br />Πού πάτε ώρε ζούδια!! Τι σκατά πληρώνουμε? Για να σας ταΐζουμε?? Για να κάθεστε και να πίνετε καφέ παίζοντας με τον πόνο του άλλου? Πού είναι ο όρκος σας στον Ιπποκράτη? Πού είναι η συμπόνια προς τον συνάνθρωπο που σφαδάζει από τον πόνο στοιβαγμένος σε κάποια γωνία επειδή δεν έχετε φορεία, καρέκλες ή αναπηρικά καροτσάκια?<br /><br />Και μην τα ρίξετε πάλι στο κράτος (δεν λέω έχει την μέγιστη ευθύνη και πρέπει όλοι να το αναγνωρίσουμε αυτό) αλλά και εσύ που είσαι γιατρός ή νοσοκόμα δεν πρέπει να κουνηθείς λίγο?? Να μην τα περιμένεις όλα από τους άλλους??<br />Άνθρωποι είμαστε όχι ζώα.. Και αξίζουμε το καλύτερο δυνατό. Αν δεν σ'αρέσει η δουλειά σου ή ο χώρος εργασίας τράβα σπίτι σου να βάλεις μπουγάδα. Γιατί μας εμπαίζετε έτσι?? Από το ένα γραφείο στο άλλο και από την μία υπογραφή στην άλλη σφραγίδα και όλα αυτά γιατί? Για να κάνεις την δουλειά σου στην τελική και το χρέος σου στον συνάνθρωπο σαν γιατρός που είσαι..<br /><br />Η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν. Πας στα επείγοντα και κάθεσαι 4 ώρες. Αν πας δηλαδή επίσκεψη σε ιατρείο πόσες ώρες θα κάτσεις? ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!<br /><br />Υ.Γ: Θα ήθελα να επισημάνω ότι βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά είναι μετρημένες στα δάκτυλα και δεν ξεχωρίζουν.. Εγώ τα έχω πάρει με το γενικό κλίμα που επικρατεί..<br /></span>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-87995206927738070392009-05-27T13:08:00.004+03:002009-06-05T15:25:47.844+03:00..............<strong><span style="font-size:130%;">Σ'αγαπώ κι αγαπώντας σε,σε περιέχω.</span></strong><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Στο εδώ είναι το παντού και στο καθετί τα πάντα. </span><br /><span style="font-size:130%;">Είμαι ήσυχη και κίνδυνο δεν έχω.</span><br /><span style="font-size:130%;">Γιατί τον πόνο και τη χαρά αρχίζω να τη δέχομαι με την ίδια ευγνωμοσύνη, </span><br /><span style="font-size:130%;">το μικρό και το μεγάλο με την ίδια έκπληξη κι όλα τα πλάσματα </span><br /><span style="font-size:130%;">ν' αποδέχομαι με τον ίδιο σεβασμό, ακόμα κι εμένα. </span><br /><span style="font-size:130%;">Το τίποτα και το όλα αρχίζω να κοιτώ σαν όψεις του ίδιου νομίσματος </span><br /><span style="font-size:130%;">που δίχως τη μιαν όψη είναι κίβδηλο. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα! </span><br /><span style="font-size:130%;">Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, </span><br /><span style="font-size:130%;">με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια. </span><br /><span style="font-size:130%;">Θα σ' αγαπώ τόσο που δεν θα σ' απαιτώ δικό μου. </span><br /><span style="font-size:130%;">Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ </span><br /><span style="font-size:130%;">από το καλά σου. </span><br /><span style="font-size:130%;">Ακόμα κι αν κοντά σε άλλην είσαι καλά, εγώ πάλι θα χαίρομαι </span><br /><span style="font-size:130%;">όπως να ήσουν μαζί μου. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. </span><br /><span style="font-size:130%;">Υπάρχω μόνο και σ' αγαπώ κι αυτό το "σ' αγαπώ" μου που δεν έχει ανάγκη </span><br /><span style="font-size:130%;">καμιά ούτε καν γι ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει </span><br /><span style="font-size:130%;">με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, </span><br /><span style="font-size:130%;">θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες, να τ' ακούς. </span><br /><span style="font-size:130%;">Φτάνει να το θες. </span><br /><span style="font-size:130%;">Σ' αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, </span><br /><span style="font-size:130%;">είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι αν είμαι έρχεσαι. </span><br /><span style="font-size:130%;">Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ' αγάπησα </span><br /><span style="font-size:130%;">κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Εσύ καλέ μου μου δίδαξες σκληρά την καταστροφή του να σ' αγαπώ λίγο. </span><br /><span style="font-size:130%;">Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός,</span><br /><span style="font-size:130%;">να σ' απαιτεί, να σε διεκδικεί. </span><br /><span style="font-size:130%;">Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, </span><br /><span style="font-size:130%;">δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος </span><br /><span style="font-size:130%;">γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Όχι καλέ μου , εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. </span><br /><span style="font-size:130%;">Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, </span><br /><span style="font-size:130%;">τα πράγματα μεταλλάζονται κι εγώ τώρα μεταλλάζω </span><br /><span style="font-size:130%;">τον απάνθρωπο έρωτά μου σ' αγάπη φιλάνθρωπη. </span><br /><span style="font-size:130%;">Δε θέλω να μιλώ άλλο για μένα. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει </span><br /><span style="font-size:130%;">το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δε φυλακίζεται. </span><br /><span style="font-size:130%;">Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει. </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">Σ' αγαπώ πια τόσο που δεν σ' έχω ανάγκη. </span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">Σ' αγαπώ τόσο που σ' απαλάσσω από μένα. </span><br /><span style="font-size:130%;color:#ff0000;">Σ' αγαπώ αληθινά και δε σε φοβάμαι!</span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;color:#cc66cc;">Αρχίζω να εμπιστεύομαι τη ζωή και να μην έχω αγωνία. </span><br /><span style="font-size:130%;"><span style="color:#cc66cc;">Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;</span> </span><br /><span style="font-size:130%;"></span><br /><span style="font-size:130%;">Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. </span><br /><span style="font-size:130%;">Μ' ενοχλούν. </span><br /><span style="font-size:130%;">Μπορώ πια να σωπάσω.</span><br /><br /><br /><strong>ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ</strong><br /><a href="http://www.sync.gr/claim/39UblV5awing" rel="sync"></a>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-57207694097075183512009-05-22T17:06:00.003+03:002009-05-22T17:14:02.417+03:00Το τέλος μας δες<span style="font-size:130%;color:#ff0000;">Με μέθαγε η σκέψη που έκανες συχνά και έκλαψα οταν σε έχασα ...Φταίω για λόγια,φταις για τις πράξεις...Χάνεσαι,πεθαίνεις...Με μια φωτό μου ανασαίνεις...Ζήσε μακρυά μου,η τιμωρία είναι δικιά μου...</span><br /><br /><br /><object height="364" width="445"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/SMtuAj3hgPY&hl=en&fs=1&color1=0x234900&color2=0x4e9e00&border=1"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/SMtuAj3hgPY&hl=en&fs=1&color1=0x234900&color2=0x4e9e00&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="445" height="364"></embed></object>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-83352494098122880072009-05-15T10:32:00.005+03:002009-05-15T11:03:55.888+03:00Ξύπνα....<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYGXQ1KXtCrrKYyvNSKvQir_0eJpavlDnEB1jY2i0ZnNI1xPkycEkupih0GMQS-B2LDyyU1O_NH0FYL6C9vSDKp2gkp5SqwMBhQ7j4WMi9x0kPQYMVZMx2nf32CRSjWwkcea7w3Prv3Ys/s1600-h/n704242769_1218871_3986.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5335958397967362098" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYGXQ1KXtCrrKYyvNSKvQir_0eJpavlDnEB1jY2i0ZnNI1xPkycEkupih0GMQS-B2LDyyU1O_NH0FYL6C9vSDKp2gkp5SqwMBhQ7j4WMi9x0kPQYMVZMx2nf32CRSjWwkcea7w3Prv3Ys/s320/n704242769_1218871_3986.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-family:arial;font-size:130%;">Ερχεται μια στιγμή στην ζωή σου που πιστεύεις ότι όλα πάνε χάλια. Τα βλέπεις όλα να υπολειτουργούν και εσύ είσαι στην μέση των καταστάσεων σε φάση αδράνειας με τη ψυχολογία σου όχι απλά στο πάτωμα, αλλά ακόμα πιο κάτω.</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-family:arial;font-size:130%;">Και εκεί που λες πιο κάτω δεν μπορεί να πάει, να κάνεις κι άλλο λάθος και να πέφτεις ακόμα πιο χαμηλά. Με τι δύναμη μπορείς να σηκώσεις κεφάλι και να πεις "ως εδώ, πέρνω την κατάσταση στα χέρια μου"? Με τι θέληση να βγεις από την ουτοπία σου που είσαι όλο αυτόν τον καιρό για να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα που ξέρεις εκ των προτέρων ότι δεν σου είναι διόλου ευχάριστη? Γιατί να μην μείνω στον κόσμο μου και στην τρέλα μου και απλά να συνεχίσω το παραμύθι που έφτιαχνα στο μυαλό μου??</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-family:arial;font-size:130%;">Και εκεί που κάθομαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά και λέω ότι πρέπει να φερθώ σαν ενήλικη κοπέλα και υπεύθυνη, διαπιστώνω ότι για να ξεμπερδέψω κάποιες καταστάσεις θα πρέπει να στενοχωρήσω κάποιους ανθρώπους. Να διαλύσω τις ουτοπίες τους και να πω λόγια που ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να τα πάρω πίσω. Και όλα αυτά για να ξεμπερδέψω ένα κουβάρι καταστάσεων που δημιουργήθηκαν με τον καιρό και που εγώ έβαλα το χεράκι μου για να το δέσω κόμπο.</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:130%;"></span></div><br /><div><span style="font-family:arial;font-size:130%;">Δεν θα με ένοιαζε αν οι επιπτώσεις των πράξεων μου ήταν υλικές αλλά με νοιάζει και με πληγώνει που είναι συναισθηματικές. Δεν μπορείς πάντα στην ζωή να κάνεις τα "θέλω" σου πραγματικότητα. Και δυστυχώς στις πιο σημαντικές αποφάσεις που πρέπει να πάρεις, ακολουθείς την λογική και όχι την καρδιά.</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:130%;">Οπότε σηκώνεις κεφάλι και κάνεις τα πρέπει σου πράξη για να μπορέσεις να συνεχίσεις αυτήν την καθημερινότητα για να μπορέσεις να φτάσεις την δικιά σου ευτυχία!!!</span><br /><span style="font-family:arial;font-size:130%;"></span><br /></div><span style="font-family:arial;font-size:130%;"></span>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6728761774511240610.post-82938343011435219872009-05-11T10:47:00.004+03:002009-05-11T11:37:59.476+03:00Φιλία???<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmhVxbYjYzDMkS6qG9Qe98tGJs1OaKpp7cZj2G53r68XN8Ze0bwJ9xiLuwYq7u1OSAEYXk4CzE6UrR_3wQ1Auo2CSLfCfY2LAhT93sbuStZ8TVrVaqskRR8GbY6Ich917UFBqeFjq9UGw/s1600-h/28810_S.jpg"><span style="font-size:130%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5334481877165460178" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 196px; CURSOR: hand; HEIGHT: 160px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmhVxbYjYzDMkS6qG9Qe98tGJs1OaKpp7cZj2G53r68XN8Ze0bwJ9xiLuwYq7u1OSAEYXk4CzE6UrR_3wQ1Auo2CSLfCfY2LAhT93sbuStZ8TVrVaqskRR8GbY6Ich917UFBqeFjq9UGw/s320/28810_S.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-size:130%;"><br /></span><div><span style="font-family:arial;font-size:130%;">Εχω τον πόνο μου , το πρόβλημά μου και καταλήγω να ξαλαφρύνω λίγο το μέσα μου στην φίλη μου. Της λέω την ιστορία μου, τα πάθη μου και τα λάθη μου και περιμένω μία συμπαράσταση ή έστω ένα κράξιμο έτσι για να γίνει συζήτηση και να δω ότι δεν μιλάω μόνη μου. Και αρχίζει μια συμβουλευτική ανάλυση για το τι πρέπει να κάνω και πως να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Και σκέφτομαι εγώ από μέσα μου: <em>"τι μου λέει καλέ?"</em> Δεν με ξέρει τόσο καιρό? Δεν ξέρει τι άνθρωπος είμαι και πώς αντιδρώ? Δεν έχει καταλάβει πώς νιώθω και πώς σκέφτομαι? Και εκεί που απορείς με όλα αυτά που ακούς αρχίζεις να νευριάζεις. Και θυμάσαι πως κάτι παρόμοιο της είχε τύχει αλλά είχε αντιδράσει με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτά που με συμβουλεύει με τόσο πάθος. Και τότε συνηδειτοποίησα ότι δεν μου προσφέρει τίποτα αυτή η συζήτηση. Ούτε ένιωσα καλύτερα που το έβγαλα από μέσα μου το πρόβλημα μου, ούτε συμπαράσταση βρήκα, ούτε λύση. Πιο πολύ μπερδεμένη κατέληξα και με έναν ακόμα προβληματισμό. Δέχεσαι όντως τους άλλους έτσι όπως είναι ή διαγράφεις και πας στους επόμενους?? Δέχεσαι τους φίλους σου για αυτό που είναι ή αν δεν σου προσφέρουν κάτι (σαν άνθρωποι αν έχουν αν σου προσφέρουν κάτι) τους ξεχνάς και ψάχνεις για κάτι άλλο?? </span></div><div><span style="font-family:arial;font-size:130%;">Υπάρχουν πολλοί που έχουν δίπλα τους ανθρώπους για κάθε περίσταση. Αλλους για παρέα, άλλους για προβλήματα και άλλους που τους αποκαλούν <em>"γνωστούς"</em> για όποτε κάτσει και ξεμείνουν από κάποιον άνθρωπο. Πόσο απαίσιο μου φαίνεται αυτό. Δεν μπορείς να συναναστρέφεσαι με κάποιον και εσύ να σκέφτεσαι τόσο υπολογιστικά:" τι έχει να μου δώσει αυτός?" Δεν είναι φιλία αυτό. Φιλία είναι να δίνεις όσο έχεις πιο πολύ, να δέχεσαι χωρίς να ζητάς ή να απαιτείς. Να χαίρεσαι με την χαρά του φίλου σου και να λυπάσαι πιο πολύ όταν λυπάται ο φίλος σου. Φιλία είναι να δίνεις και να δένεσαι με έναν άνθρωπο χωρίς απαιτήσεις και αξιώσεις για τον άλλον. Δεν είναι απαραίτητο για ότι κάνεις να υπάρχει ανταπόδωση. Δεν το περιμένεις άλλωστε, το κάνεις γιατί το νιώθεις. </span></div><br /><div><span style="font-family:arial;font-size:130%;color:#9999ff;">Αραγε υπάρχει αληθινή φιλία?</span></div><br /><div><span style="font-size:130%;"></span></div>Unknownnoreply@blogger.com2