24.6.09

Take it easy!!

Ξύπνα για να ετοιμαστείς, να πας στην δουλειά σου, να κάτσεις το "χαλαρό" 12ωράκι σου, να γυρίσεις σπίτι, να το μαζέψεις, να στριμώξεις κανένα καφεδάκι με φίλους που κοντεύεις να χαθείς και μετά να πέσεις λιώμα από την κούραση για ύπνο.

Και έτσι να συνεχίσει όλη σου η εβδομάδα μέχρι να έρθει το σάββατο και η κυριακή. Να τρέχουμε όλοι για όλα και να ξεχνάμε γιατί τρέχουμε. Να περνάνε οι μέρες και οι βδομάδες και να συνηδειτοποιείς μια ωραία πρωία: "Μα καλά πότε ήρθε το καλοκαίρι?" Και μετά πάλι να τρέχεις για να οργανώσεις τις διακοπές που στο τέλος θα κρατήσουν μόνο μια βδομάδα.

Να φεύγουν βδομάδες και μήνες και να μην καταλαβαίνεις για πότε ήσουν παιδί, έγινες φοιτήτρια και πότε έφτασες να πατάς τα ΑΝΤΑ..

Εκεί που λέω πότε γίνανε όλα αυτά ρε παιδιά? Που ήμουν εγώ? τι έχασα? Κοιτάω σαν χαμένη και βλέπω ότι δεν είμαι η μόνη. Περπατάω στην Ομόνοια και βλέπω τους πάντες να τρέχουν, να μιλάνε στο κινητό και να περπατάνε γρήγορα, άλλοι να έχουν βάλει το κεφάλι κάτω και να περπατάνε χωρίς να κοιτάνε κανέναν και να κάνουν ελιγμούς για να αποφύγουν τους ανθρώπους-εμπόδια για να μην κόψουν το βήμα τους. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος ξεχωρίζουν μόνο τα παιδιά. Να τα βλέπεις σε ομάδες, να περπατάνε, να φωνάζουν και να γελάνε ή μόνα τους με την μουσική στα αφτιά και να περπατάνε τόσο αργά σαν να ξέρουν ότι όλοι αυτά περιμένουν.

Τα κοιτάς και εύχεσαι από μέσα σου να γινόσουν και πάλι παιδί, να μην σε νοιάζει τίποτα. Να θεωρείς τα μαθήματα σαν την χειρότερη υποχρέωση όλου του κόσμου και να βιάζεσαι μόνο γιατί άργησες να μπεις στην τάξη. Αλλά μετά σαν μεγάλος άνθρωπος που είσαι, κάτοικος μιας πόλης που για να πας στην τουαλέτα πρέπει να τρέξεις, σκύβεις το κεφάλι και βάζεις τα πόδια στην πλάτη για να πας στις δουλειές σου.

Και φεύγει η μέρα και ο μήνας στριμώχνοντας στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας σε ώρες άγχους και βιασύνης. Και προσπερνάς τις λεπτομέρειες χαράς για να μπορείς αύριο να πεις ότι είχα στην ζωή μου όσα θέλησα.



Και τι θέλησες?? Το τέλειο διώροφο σπίτι, το τελευταίο μοντέλο αυτοκινήτου, τα τελευταία συνολάκια που επιβάλει η μόδα και τα περιοδικά. Ναι αλλά δεν σκέφτηκες ότι για να τα αποκτήσεις όλα αυτά θα δουλέψεις παραπάνω για να τα πάρεις. Και στο τέλος έχεις χρόνο να μαζεύεις το σπίτι κι έτσι κάνεις ένα δωμάτιο αποθήκη για να βάλεις μέσα όλες τις ακαθαρσίες σου. Ενα αυτοκίνητο που δεν το κυκλοφορείς γιατί δεν έχεις που να το παρκάρεις και δεν μπορείς να πληρώνεις κάθε μέρα πάρκινγκ και ρούχα που δεν τα φοράς γιατί δεν έχεις χρόνο να βγεις για να τα βάλεις.
Κι όλα αυτά γιατί? Γιατί απλά ακολουθούμε το ποτάμι. Είμαστε μαϊμουδάκια και αντιγράφουμε τα πάντα. Θέλουμε να έχουμε την προσωπικότητά μας και την διαφοροποιήση μας από το πλήθος αλλά είμαστε κι εμείς μέρος της μάζας. Κατακρίνουμε τους πάντες και καταλήγουμε να κάνουμε τα ίδια.
Φεύγουμε από την πόλη και πάμε στη επαρχία για ξεκούραση και διακοπές, αλλά όταν γυρνάμε και πάλι στην πόλη τους κράζουμε και τους λέμε τεμπέληδες γιατί την βγάζουν και καλά όλη μέρα στο καφενείο. Λες και εμείς είμαστε οι μόνοι που δουλεύουμε, εμείς είμαστε όλη η χώρα και εμείς την κρατάμε, αλλά όλοι λένε ότι θέλουν να φύγουν να πάνε να ζήσουν μόνιμα στην επαρχία.
Χάνουμε το ταξίδι κοιτώντας την Ιθάκη. Και δεν μπορούμε έγκαιρα να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν θα φτάσουμε εκεί που ονειρευόμαστε θα είμαστε άδειοι και το μόνο που θα θυμόμαστε είναι ότι το αφεντικό με κράταγε υπερωρίες χωρίς να με πληρώνει. Δεν θα θυμόμαστε τα βράδια με φίλους γιατί απλά δεν τα ζήσαμε επειδή δεν προλαβαίναμε. Δεν θα θυμόμαστε τις ολιγοήμερες διακοπές το καλοκαιρί γιατί απλά μιλούσαμε για δουλειά όλη την ώρα στο κινητό. Δεν θα θυμάσαι καν τι φαγητό έφαγες εχθές και ποιος το μαγείρεψε γιατί απλά έβαλες κάτι στο στόμα σου μόνο για να μην πέσεις κάτω επειδή όλη μέρα δεν προλάβαινες να φας.
Θα πατήσεις όμως τα ..ΑΝΤΑ κι εσύ και τότε θα κοιτάς τα προγράμματα αποκέντρωσης και θα ξερογλείφεσαι.
Μακάρι όλοι να φεύγαμε να πηγαίναμε στους τόπους μας να ζούσαμε την ζωή μας όπως την θέλουμε κι όχι όπως μας την επιβάλλουν.



18 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Κοπελια...με πεθανες!!!! Εγραψες ολα οσα σκεφτομαι τους τελευταιους μηνες, τις αγωνιες μου, οσα δεν τολμω να αλλαξω...

Λερναία Υδρα είπε...

πόσο χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη με τέτοια υπαρξιακά προβλήματα. Είχα αρχίσει να νιώθω μοναξιά.
Σε ευχαριστώ πεταλουδίτσα..

Artistz είπε...

Το να πω ότι έχεις δίκιο φαντάζει λίγο..
Παρουσιασες τη καθημερινοτητα μας μεσα σε λιγες γραμμες..
Περιττο να συμπληρωσω οτι ενα μεγαλο κομμάτι του πληθυσμου σε αυτή τη χώρα ούτε καν το αντιλαμβανεται αυτο που παραθετεις..θεωρει και λέει το τεριμμενο..΄''δε βλέπεις τι γίνεται στο κόσμο..;μία χαρά ειμαστε-ΜΗ μιλας καθόλου..''..
Νομίζω οτι το να καταλαβεις αυτό που πραγματικα αντιμετωπιζεις και νωθεις είναι το παν..απο τη στιγμη που έχεις πλήρη γνωση του τι κανεις και που πατας έχεις ξεκλειδώσει το επομενο βήμα σου..ποιο είναι το επομενο βήμα σου..;
Αυτο το ξέρει μόνο ή καρδια σου..
Προσωπικα να σου πω την αληθεια κουκλα επειδή και εγώ τα ιδια ακρίβως σκεφτομαι και γράφω κατα καιρους και στη δικη μου σελίδα, όλοι εμεις που σκεφτομαστε και καταλαβαινουμε μερικα πραγματα, και έχουμε τη διαθεση να τα αλλαξουμε,είμαστε διπλα υπευθυνοι αν δεν τα πραγματοποιησουμε σε σχέση με καποιον που ολα αυτά δεν τα αισθανεται και δε τα σκεφτεται..
Για να μη σε κουραζω λοιπον χάρηκα πολύ για οτι διάβασα..παρα πολύ κιολας..να σαι καλά..
Αντώνης

Λερναία Υδρα είπε...

η άγνοια είναι ευτυχία ε?? Δεν έχεις κι άδικο. Εύχομαι μόνο να μην πατήσουμε τα ..ΗΝΤΑ για να τα πραγματοποιήσουμε.
Σε ευχαριστώ πολύ Αντώνη!!!

She είπε...

Mα, ζωή δεν είναι πόσες ανάσες παίρνεις, αλλά όλες εκείνες οι στιγμές που σου κόβουν την ανάσα!!

Μια εκδρομή, μια όμορφη εικόνα, ένας καφές με θέα το ηλιοβασίλεμα, μια παρέα με πολλά γέλια, το αγαπημένο σου τραγούδι που το ακούς στη διαπασών, ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει, ένα ταξίδι που θα σου μείνει αξέχαστο, μιά ματιά που σε ¨"καρφώνει" κατευθείαν στη καρδιά...και χιλιάδες, εκατομμύρια άλλα πράγματα που μπορεί να τα έχουμε δίπλα μας και να μη τα χαιρόμαστε, γιατί δεν τα βλέπουμε!?

Και έτσι, κάποια στιγμή πήρα μια απόφαση..να χαίρομαι το οτιδήποτε καθημερινό ζω, γιατί άφησα πολλά όμορφα να περάσουν δίπλα μου ενώ κοιτούσα τα μεγάλα και τα άπιαστα..

Δροσερά Ανασέικα φιλιά !!

Λερναία Υδρα είπε...

όταν κοιτάς τα μικρά και σημαντικά τα μεγάλα και άπιαστα σου φαίνονται ανούσια...
είσαι όπως πάντα σωστή ανάσα μου
Φιλιά!!

iLiAs είπε...

...τρελα η ζωη μας, με την κακη εννοια... :)

Υγεια να 'χουμε και να βρουμε χαλαρους ρυθμους!! :)

Καλημερα!

Ianos είπε...

Αυτο που λεει η εικονα που εχεις βαλει στο τελος της αναρτησης ειναι και η απαντηση σε ολα τα ερωτηματα .
Ο καθενας μας μπορει να αλλαξει την ρουτινα και την πραγματικοτητα του απλα το 90% δεν τολμα να το κανει για διαφορους λογους.
Ο κυριοτερος ειναι γιατι η δυναμη της συνηθειας ειναι απιστευτη!!!
Οποιος καταφερνει να την νικησει κερδιζει σε ποιοτητα ζωης και μαθαινει οτι η αξια της ζωης τελικα κρυβεται στα μικρα και τα απλα.Το θεμα ειναι να μαθουμε νωρις να τα εκτιμαμαι!
Καλησπερες!!!

Λερναία Υδρα είπε...

ilias: έτσι η υγεία πάνω από όλα και τα υπόλοιπά όλα έρχονται..

ianos: υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που βλέπουμε την αλήθεια στις καταστάσεις που ζούμε και στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και τότε δείχνουμε την εκτίμησή μας και τον σεβασμό μας. Μόνο που αυτές οι φορές είναι πάντα καθυστερημένες..

την καλημέρα μου!!

Ανώνυμος είπε...

Μη μας τα λες έτσι κατάμουτρα βρε Λερνέα.........

Άσε μας για λίγο την ψευδαίσθηση........

Δεν επιβιώνουμε αλλιώς.........

Φιλιά καλό σου μεσημέρι! :)

Λερναία Υδρα είπε...

δεν ήθελα να σου πέσουν έτσι βαριά τα λόγια μου.. στην επόμενη ανάρτηση θα γράψω για αυτή την "καταπληκτική" ουτοπική πραγματικότητα που ζούμε.χαχαχαχαχα
Καλημέρα γλυκιά μου και καλό μήνα

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ είπε...

Αχ!... Πέστα, πέστα, πέστα!...
Ζωή, ε; Ξανασκέψου το!...

Καλώς σε βρήκα!...

Λερναία Υδρα είπε...

καλώς ήρθες εγκλωβισμένε... Το φέρνω από δω το πάω από κει αλλά δύσκολα τα πράγματα... Ατιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις..
Καλημέρα...

Γιάννης Ζαχάρος είπε...

Είμαι κι εγώ πνιγμένος από την καθημερινότητα.
Θα σου πω μονάχα πως το πρωί, στις έξι, φεύγω από την Αγία Παρασκευή και κατεβαίνω στον Πειραιά για δουλειά. (Τον λατρεύω τον Πειραιά και λατρεύω και την δουλειά μου)! Το μεσημέρι ξαναγυρίζω πίσω στο σπίτι μου, στην Αγία Παρασκευή, (το λατρεύω το σπίτι μου κι ας σιχαίνομαι την Αγία Παρασκευή), ψωνίζω και μαγειρεύω, (λατρεύω τα ψώνια και το μαγείρεμα), παίρνω τα παιδιά μου από το σχολείο, (τα λατρεύω τα παιδιά μου), τρώμε μαζί και ξαναφεύγω για Πειραιά, για δουλειά, (την λατρεύω και την απογευματινή μου δουλειά), για να επιστρέψω πάλι το βράδυ, κατά τις δέκα.
Δεν παραπονιέμαι ...η ζωή είναι ωραία. Αντί να ξυπνάω στις εφτά, σηκώνομαι μία ώρα νωρίτερα και φτάνω στη δουλειά μου γρηγορότερα για να προλάβω να διαβάσω και να γράψω. Το βράδυ βγαίνω στο μπαλκόνι και ρουφάω μια ανάσα αέρα γιατί the answer my friend is blowing in the wind. Όσο για τα υλικά αγάθα ...χα! Τα έχω γραμμένα στα ...(ας μην πω τώρα γιατί σε σέβομαι) και γι' αυτό νοιώθω απελευθερωμένος!
Η καθημερινότητα με πνίγει χρονικά αλλά την λατρεύω την άτιμη, την πλανεύτρα...
Ελπίζω, από όσα είπα, να κατάλαβες το γιατί την λατρεύω κι ας με πνίγει...
Life is for living
and living is free!

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ είπε...

@Γιάννης Ζαχάρος
Διαφωνώ με κάποια που λες, αλλά αφού αγαπάς τη ζωή σου... Μπράβο!

Λερναία Υδρα είπε...

σημασία έχει να περνάς καλάς κ πάνω από όλα να σ΄ αρέσει ο τρόπος που ζεις Γιάννη. Αν εσένα σου κάνει εμάς μας περισσεύει. Πες μου μόνο κάτι, πώς την παλεύεις κάθε μέρα να κάνεις το ταξίδι αγία παρασκευή-πειραιά; και μόνο που το σκέφτομαι κουράζομαι

Γιάννης Ζαχάρος είπε...

Άρχισα πάλι να ακούω μουσική!
Άρχισα πάλι να αγοράζω μουσική!!!

Όλα είναι καλά ρε παιδιά!

Η διαφορετικότητά μου έχει να κάνει στο ότι έχω δει, λόγω δουλειάς, τα πολύ άσχημα, και τα πολύ πιο άσχημα, και πλέον κοιτώ το κάθε μου δευτερόλεπτο να είναι όσο γίνεται πιο ευχάριστο! Και δεν χρειάζεται να δεις κάποιος αυτά που είδα και βλέπω εγώ, για όνομα (!!!), αρκεί ένα πισογύρισμα του βλέμματος στο παρελθόν μας και αμέσως συνειδητοποιούμε πόσα πράγματα μας είχαν πικράνει, πόσα άλλα μας είχαν κάνει να κλάψουμε, πόσα περισσότερα μας λύπησαν... και τα ξεπεράσαμε!
Αρκεί ένα μικρούλη πισογύρισμα του βλέμματος σε μια "μπόρα" του παρελθόντος για να πάρεις κουράγιο λέγοντας, αν μη τι άλλο, "τα 'χω ξαναπεράσει και έχω γίνει καλά. Θα ξαναϋπάρξω καλά".
Αυτά και τα φιλιά μου και αφήστε με εμένα να βολοδέρνω στους δρόμους ευτυχής!

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ είπε...

Σε χαίρομαι, ρε Γ.Ζ.!... Απλά, σε χαίρομαι!...